Als het heftig regent, hoor ik het op het platte dak tekeer gaan en denk ik aan de dag dat ik een Poolse tweeling ontdekte tijdens een eerste echo; verbijstering, ongeloof, onvoorwaardelijke acceptatie, blijdschap. We feliciteerden mekaar lachend, ieder in zijn eigen taal en we begrepen elkaar desondanks feilloos. Later, die zelfde ochtend, de regen roffelde intussen met buien op de dakpannen, kwam Erica, ongerust want ze verloor iets bloed. We waren stil tijdens het echo-onderzoek, en wat gevreesd was, werd bevestigd. Verbijstering, ongeloof, eindigend in hartverscheurend gehuil waarin acceptatie ver te zoeken was. Ik liet Erica in ons kantoortje wachten tot haar man arriveerde. Mijn spreekuur ging door, de regenbuien ook. ‘When it rains, it pours’ is de uitdrukking, want als laatste die dag kwam de 18jarige Tanya, zwanger worden, was niet haar bedoeling geweest, maar nu het haar toch overkomen was, wilde ze het weg laten halen. Ik bemoedigde haar in haar keuze, zonder te oordelen. Nadat ik haar had uitgelaten, matchte mijn gevoel met de mistroostigheid van de waterplassen op het pleintje voor onze deur.
Verbijstering, ongeloof, zucht… Acceptatie.
We hebben binnen onze verloskundige praktijk een aantal gevleugelde uitspraken, of wetten. Een gevleugelde uitdrukking of gevleugeld begrip is een term of zegswijze die in het algemeen spraakgebruik ingang gevonden heeft en ontleend is aan een min of meer bekende vondst van de bedenker ervan, die daarbij zelf vaak niet meer genoemd wordt zijn woorden zijn hem of haar ‘ontvlogen’. De woorden zijn een eigen leven gaan leiden.
De originele wet van Murphy, toegeschreven aan Edward A. Murphy, luidt ‘If there’s any way they can do it wrong, they will’; als er een manier is waarop ze het verkeerd kunnen doen, zullen ze dat ook doen. Verkorte versie; ‘Anything that can go wrong, will go wrong’; alles wat fout kan gaan, zal fout gaan.
We gaven er onze eigen gevleugelde draai aan; Net als je denkt, ‘ Ach, dat zal vast niet..’ gebeurt het toch met Murphy als onze grootste vriend. Zoals een zwangere die en een afspraak krijgt om haar bevalling in het ziekenhuis te laten inleiden, net enkele uren voor dat geplande tijdstip zijn er sterke weeën en alsnog bevalt ze op eigen kracht. Of andersom; een barende waar alle lichten op groen lijken te staan, maar opeens; ook het vruchtwater kleurt groen. Meconium. Waardoor we alsnog richting verlosafdeling vertrekken.
Ontbijt, lunch, diner, stel ze niet uit, je weet nooit wanneer je weer de kans krijgt om te eten. Daar is Murphy een kei in.
Vliezen die breken exact op het moment dat de warme maaltijd thuis opgediend wordt. Je vraagt de barende: ‘Kan ik nog even afeten?’ Zij denkt van wel, snel werk je het prakje naar binnen, zonder al te veel smaak, want adrenaline neemt de overhand. Tijdens het inparkeren, volgt er een paniekerig tweede telefoontje, nu van de aanstaande vader. Dat hij haartjes ziet! Als je binnenrent, de trap opvliegt richting aanzwellend rumoer, kan je niet anders meer dan hijgend de baby met je blote handen aanpakken.
Verbijstering, ongeloof, acceptatie, onvoorwaardelijk.
Nooit een saai moment in het leven van een verloskundige…
@poldervroedvrou
