Ze schrijdt statig de spreekkamer binnen.
‘Ja, let maar niet op mijn schoenen hoor, ik moet ze een
beetje inlopen.’Natuurlijk kijk ik er meteen naar.
Stijlvolle, ivoorkleurige muiltjes met een elegante hak en glimmende gespjes. Het geheel vormt een aparte combinatie met haar korte zomerjeans met modieus-hippe rafelranden en het gebloemde oversized T-shirt wat een tikje slobberig om haar heen hangt. Contrasterende combi, maar daarom grappig.
‘Mooie trouwschoenen Julia, echt prachtig!’ geef ik haar een welgemeend compliment en probeer me meteen voor te stellen hoe het zal voelen aan het eind van de Grote Dag.
Omdat er een echo gemaakt gaat worden, vraag ik haar om op de onderzoeksbank te komen liggen.
Ze maakt aanstalten om de gespjes los te doen, maar ik zeg snel: ‘Hou maar gewoon aan hoor.’ terwijl ik uitnodigend op de bank klop. Aan het voeteneinde ligt, speciaal hiervoor, een matje. ‘En als iedereen met zijn hoofd aan deze kant.’ wijs ik nadrukkelijk, ‘en zijn voeten aan de andere kant gaat liggen, kan er niks gebeuren.’ Het is mijn standaard grap en bespaart ons heel wat gehijg en gesteun. Zeker van de hoogstzwangeren, waarvoor simpel bukken intussen een behoorlijke inspanning is.
Een paar jaar geleden hadden we een een bruid in de
praktijk. Ze wilde graag weten of ‘het goed zat’ zodat ze na de ceremonie het
grote nieuws zou kunnen brengen ter verhoging van de algehele feestvreugde. Ik
had haar beloofd dat ik natuurlijk wel een echo wilde maken op die bijzondere dag,
mits ze in trouwkledij naar de praktijk kwam. Zo kwam het dat halverwege de
ochtend en een glimmend gepoetste trouwlimousine voor de deur stopte en de
bruid, bruidegom, inclusief een fotograaf een originele toevoeging aan hun
trouwreportage kregen. De hoepels van de lange jurk gingen omhoog en de echo
was ontroerend mooi. Een kleine baby spartelde rond onder de echotransducer,
geheel in onwetendheid over wat het leven zou gaan brengen.
‘Een hele mooie trouwdag!’ wenste ik het stel toe bij
uitzwaaien en een goed begin van het gelukkige gezinnetje.Ik vraag of Julia een traditionele trouwjurk in de planning heeft. Maar omwille van de aanwezigheid van de bruidegom wil ze er niet te veel over uitweiden.
‘Laat ik dit verklappen, een tuinbroek past in ieder geval prima bij mijn ivoorkleurige schoenen.’ zegt ze terwijl ze schalks naar me knipoogt.
We berekenen hoever ze zal zijn rond haar trouwdatum, en of ze haar outfit dan nog zal passen. Ze vertrouwt me toe dat er voldoende ruimte in het model zit.
‘Een groeimodel dus.’ grap ik gevat.
Begin van de zomer was er ook een zwangere bruid. De
trouwkaart staat bij ons thuis op de kast. Het is namelijk de beste vriendin
van mijn dochter. Ze woont niet in het dorp, maar ach, mijn dochter appte mij
met de bij ons en op onze verloskundigezeewolde-facebookpagina welbekende hashtag;
#jemoederisverloskundige en ‘Mam, mag het? Ze wil alleen even kijken of het echt zo is!’
en ik ben zeker de moeilijkste niet voor het brengen van prilgeluknieuws. ‘Laat
maar komen, en graag met een beetje volle blaas.’
Haar toekomstige man zat eerste rang voor het beeldscherm
en reageerde zo memorabel, om kippenvel van de krijgen. Hij verzuchtte
verliefd: ‘Ik heb nog nooit zo‘n leuke film gezien.’
