Een verlaat kerstverhaal, wat zijn aanvang had in de
warme corona-zomer en zich exact op 25 december voltooide in het Geboortehuis
met een gezonde zoon als resultaat. Laten we bij het begin beginnen…
Afgelopen zomer haalde een vader zijn dochter vanuit het
buitenland op. Zij werkte in Rome, en woonde daar samen met haar Roemeense
vriend. Een positieve zwangerschapstest en de commotie in de wereld bracht hun
toekomstplannen in een stroomversnelling. Opa-in-wording omzeilde Italiaanse
coronamaatregelen en trotseerde diverse obstakels om zijn dochter en haar
vriend thuis te halen. Een bravourestuk dat zeker geen sinecure bleek te zijn:
‘Maar voor je kind doe je alles hé.’ Dat vond ik sowieso al een mooi verhaal.
Het uitgerekende moment; ergens midden tussen 24 en 25
december. Als voorlopige werktitel kozen ze voor de gein Hesús, want niemand
verwachtte dat hij ook werkelijk in die nacht zou komen. Voorlopig bivakkeerden
ze gezellig bij de grootouders en sprokkelden hun volledige babyuitzet bij
elkaar.
Half december krijgen ze een eigen plekje om te wonen,
het is alleen net buiten ons dorp.
‘Ik hoop dat we bij jullie onder controle mogen blijven,
het voelt zo vertrouwd.’ verzuchtte Marie bescheiden. We bespreken de te volgen
tactiek in geval van het baren, de keuze wordt geboortehuis, slechts enkele
straten achter het nieuwe stulpje. Josh heeft intussen werk gevonden in
Zeewolde, dus om nog een paar maal naar onze praktijk te komen voor de
controles is geen probleem. Ik bekijk op Google-maps de wijk en de route en denk;
dat zal prima lukken. ‘Maar bel wel tijdig, dan spreken we eenvoudigweg in het
Geboortehuis af.’
Kerstnacht heb ik dienst en iets zegt mij dat we gegarandeerd opgeroepen gaan worden. Enkele dames zijn bovendien al danig overtijd. Praktijk-spoedberaad; we spreken af om onvoorwaardelijk achterwacht te zijn voor elkaar, ongeacht de feestdagen, feitelijk zoals altijd, en trouwens, we kunnen toch nergens op bezoek tijdens deze coronatijden. Mocht één van ons in het hospitaal zijn en een volgende barende heeft in het dorp verloskundige-hulp nodig; wij zijn paraat!
Als Marie belt, begint ze met een verontschuldiging: ‘Het
is vast nog niet zover, maar ik denk dat het begonnen is...’ Het is vier uur in
de nacht, maar jullie bevlogen beroeps-idolaat Poldervroedvrouw komt
enthousiast overeind: ‘Ha, ik wist het!’ en belooft allereerst naar la nostra
casa te rijden om eventueel aansluitend gezamenlijk naar het geboortehuis te
gaan. Ik voel me extra-relaxed vanwege de geregelde ‘Kerst’-achterwacht en toets
het adres in mijn TomTom en vertrek.
Mooier kan je het immers niet hebben; ver na de remslaap,
bijna uitgeslapen zelfs, in een heldere kerstnacht naar een geboorte. De radio
speelt ‘driving home for krismas’ kan het toepasselijker.
TomTom laat me om de wijk heenrijden en ik beland in een
kronkelige bochtige straat met links de even nummers, rechts schuttingen en
achtertuintjes. Ik vind het niet, was het nu toch een oneven nummer? Auto maneuvreren
in het eerste het beste parkeerplekje dan maar en uitstappen. Op de oprit staat
een Tesla, en het huisdeurbordje laat ‘Familie Foppen’ lezen. Niet goed, ik
besluit niet aan te bellen, maar Marie nogmaals te proberen. Ik krijg Joseph
aan de lijn, in zijn Roemeens-Italiaans vermengd met gebroken Engels probeert
hij mij door het laatste stukje van de route te loodsen.
‘I’ll turn on the lumina della macchina.’ Ik weet niet
exact wat hij bedoelt, vaagjes komt de betekenis boven. Ooit, in een vorig
leven was ik, als achttienjarige, au-pair bij een Milanese familie, doch mijn
Italiaans is intussen helaas wat arruginito geworden. Bij de volgende bocht zie
ik een rode Fiat met knipperende oranje verlichting. Quello intelligente!
De vergelijking van de wijzen uit het oosten die een ster
volgden om in de kerstnacht op de juiste locatie te geraken komt bij me op. De
voordeur staat al op een kiertje.
@poldervroedvrou
