Het leven wat doorgaat

 

Deze herfst vielen twee rouwkaarten op mijn deurmat.

Meestal gaan mijn stukjes over nieuw leven, geluk en voorspoed. Nu zou ik graag, in deze BlikOpZeewolde, stil staan bij deze overleden vrouwen en toelichten wat zij voor mij betekenden.

28 oktober stierf een zeer geliefde collega-verloskundige uit Putten. Lize was degene die, tijdens een gezellige vroedvrouwenvergadering waar bevallingsanekdotes en meegemaakte belevenissen over tafel heen-en-weer vlogen, zei: ‘Later, als we met pensioen zijn, gaan we allemaal onze memoires schrijven.’ Waarop ik dacht; waarom later? Laat ik meteen beginnen! Al die jaren corrigeerde zij punctueel de schrijffouten in mijn verhalen. Het was heerlijk mijn schrijfsels te laten proeflezen door deze erudiete vroedvrouw met haar decennialange kennis en kunde. Wij beleefden schik aan onze gezamenlijke liefhebberij van schrijven over de verloskunde. Ook om op deze manier buitenstaanders van onze geboorte-avonturen te laten meegenieten. Al in 2008 startte onze mailwisseling. Heel bijzonder vond ik het, toen haar eigen dochter bij ons in Zeewolde stage kwam lopen. Hoe trots kun je als moeder zijn, en hoe leuk dat ik ook over Ariëtte een hilarische column mocht schrijven genaamd ‘MAND!’, waar ik in verhaalde hoe ze op omslachtige wijze iets uitlegde wat gemakkelijk bondiger kon.

Mijn columns heeft Lize tot het laatst met veel plezier gelezen, zeker toen ze ziek werd en niet meer werkte als verloskundige. Een uit haar mond opgetekende epische anekdote bewerkte ik voor haar en illustreerde deze met een op waarheid berustende originele tekening; hoe Lize, met grijze knot en al, in klein beige autootje een baby met blote handen aanpakte omdat het ventje plotseling met ongekende snelheid de binnenbocht door het baringskanaal nam. Onder het licht van een Puttense lantarenpaal, bijgestaan door een ongeschoren vader. Onbetaalbaar, in de categorie: ‘Je had erbij moeten zijn.’

Verbeterpunten, stijlfouten, komma’s, er komt genoeg bij kijken om op een vlotte manier te schrijven. Waar een voorval zo uit de losse hand op het papier lijkt te belanden, wordt over iedere zin, zelfs over iedere spatie, nagedacht.

En nu over Margreet Kranenborg.
30 september is een prachtig mens heengegaan. Op haar kleurrijke rouwkaart is het te lezen. Exact zo vormgegeven als Margreet in gedachten had, vernam ik. Exact zoals ik van haar verwachtte, zoals ik haar kende; de regie in eigen hand. Zij was degene die bij mijn boekpresentatie in 2011 vroeg of ik maandelijks een column in de ‘BlikOp’ wilde verzorgen. Een column behoeft wezenlijk een hele andere techniek dan een verhaal, of een boek. De anekdote moet staan binnen 650 woorden. Eerst kreeg ik minder ruimte, maar ik onderhandelde met Max: ‘Man, binnen pakweg 400 woorden een zwangerschap én bevalling én vervolgens een kind gezond en wel in zijn wiegje, dan worden het tot vervelens toe staccato ‘MAND’-episoden. Dus kreeg ik iets meer zendtijd, en blijft het passen en meten voor de kop-en-kont aan het verhaal, liefst inclusief lach en traan.
Tegenwoordig pik ik een kleiner stukje uit een gebeurtenis, een krakende ventilator of een bijna-lekke band, een ontsnapte pony, ik word er steeds handiger in. Ooit had ik mijzelf beloofd om nimmer een column over het schrijven van een column te schrijven, maar ik wil deze dappere vrouwen op gepaste wijze herdenken. Memoreren hoe Lize en Margreet mij bijstonden en ondersteunden in mijn verloskundige-schrijfcarrière.
Want onze ‘BlikOpZeewolde’-redactrice keek mijn artikelen zorgvuldig na op typfouten, verschrijvingen en incorrectheden. Haar vertrouwen in mij als simpele vroedvrouw, om me maandelijks de ruimte te geven de liefde voor mijn vak uit te kunnen dragen, dank daarvoor. Ik mocht kerstspecials schrijven, zonnige zomerverhalen en we kunnen alweer uitkijken naar de Namen-column in de eerste editie van het nieuwe jaar. Het samenstellen van die special is een jaarlijks terugkerend feestje voor onze verloskundigenpraktijk.

Afgelopen week, op vrijdag de dertiende, is mijn buurjongentje geboren. Zijn komst maakte van deze datum de mooist mogelijke dag voor de jonge ouders, om de column af te sluiten in de categorie: ‘Het leven gaat door!’

 

@poldervroedvrou

Een Syrische thuisbevalling

 

Haar verhaal was, vanwege de taalbarrière, iets onduidelijk. De eerste keer was ze in een Syrisch ziekenhuis bevallen. De tweede keer in het huis van een Syrische dokter. Daar had ik mijn vraagtekens bij, maar in ieder geval geen keizersneden of problemen met inscheuren en nageboortes. Meneer Sharif koos voor het geboortehuis. Ik dacht hoe komen we daar tijdig, zonder vervoer en vanwege het ontbreken van geldmiddelen voor de vereiste eigen bijdrage. De bijna negen zwangere maanden, bezocht ik ze regelmatig thuis, voor mij makkelijk en zeker voor Omaira met haar lage ijzergehalte en moeheid. Service van onze verloskundige-praktijk zullen we maar zeggen. Collega had een compleet kraampakket voor haar, dus in geval van onverwachte thuisbaring hadden we in ieder geval materiaal als celstof-onderleggers, gaasjes en een navelklem

Zaterdagochtend belde Sharif, hij hoefde niet veel uit te leggen: ‘Pain, Frauw, jij snel komen.’
Ik was net begonnen aan de zaterdagse kraamvisites en reed van Polderwijk naar het centrum. Precies wetende waar ik moest zijn (in de voorbije maanden vaak genoeg langs geweest) koerste ik direct richting huize Sharif. Dochter deed open. ‘Mamma is hier, in de kamer.’
Omaira lag als een zielig diertje te woelen op de bank. Dochterlief had zichtbaar medelijden met haar jammerende mamma.
Ik onderzocht mamma snel, buiten het zicht van dochter, en constateerde ruim zeven centimeter ontsluiting. Vertrek naar het ziekenhuis streepte ik meteen van mijn lijstje.
Ik vroeg Sharif welk kraambureau ze hadden. Hij wist het even niet.
‘Misschien heb je een boekwerkje met de info gehad?’ Er werd naarstig gezocht in allerlei laatjes en kastjes, een aantal mogelijke kraamcentra noemde ik op maar niks deed een belletje rinkelen.

Omaira en ik togen naar boven. Er was een piepkleine slaapkamer, waar een tweepersoonsbed klem stond tussen schuin aflopend dak en een enorm kinderledikant vol met babybenodigdheden. Ik zag een wipstoeltje, een babymobiel met kleurige plastic olifantjes, een berg kleertjes in allerlei maten, een  verfrommeld roze dekbedje met bijpassende olifanten erop, dekens, okergele sierkussentjes en een paar groene pakken kraamverband (drie-halen-twee-betalen). Er stond een commode tegen de muur met meer babykleertjes plus waarschijnlijk kleding van de vorige dag, of wasgoed ongesorteerd. Enfin: enige vorm van nesteldrang was dit huishouden geheel vreemd gebleven.

De gekregen kraamdoos kwam goed van pas. De overtollige dekens, dekbedden en kussens parkeerde ik in de kamer ernaast, een emmer met een vuilniszak, een opgeruimd aankleedkussen, mijn verloskoffer, doptoneapparaat en disposebels gaven mij mijn overzicht en rust in de hectische chaos. Er was een kraamverzorgende onderweg hoorde ik van Sharif. ‘Super!’ complimenteerde ik hem.
Omaira kermde en liet zich schuin op bed ploffen. Een prima plek. De kleine vrouw lag dwars over het voeteneinde, dat paste precies. Het harteklopje klonk gestaag door het apparaat. ‘Boinkboinkboink.’ Sharif en dochter riepen verheugd tegen elkaar dat ze het baby’tje hoorden. Omaira kreunde met meer lawaai, het leek van onder uit haar keel te komen. ‘Grrrrroooouw.’
Toen ik erbij kwam zitten, zakten we bijna door het bed. Een badkrukje bood uitkomst, nu had ik mijn eigen zitplek en hoefde ik niet onhandig op mijn knieën of met kromme rug te begeleiden.
Het was niet meer tegen te houden. We moedigden Omaira gedrieën aan. ‘Yeaaah.’
‘Goed zo, hou vol, ik zie zwarte haartjes!’ Dochter hield de handen voor haar ogen, Sharif hield hoofdschuddend zijn hand voor de mond. Dit had hij nog nooit gezien.
En opeens was er een hele baby. Een mensje, een meisje. Met een prachtig koppie krulhaar. Hard huilend kleurde ze al snel naar dieproze. Ondanks de stapels babykleertjes was er geen enkele hydrofiele luier te vinden. Ik wikkelde het kindje daarom in fleurig-gekleurde handdoeken.
Het stond haar schattig bij die zwarte natte lokken en die grote donkere ogen die spiedend om zich heen leken te kijken. Wat een beauty. Ze kreeg naar ik begreep een Syrische bloemennaam.
Welkom in Zeewolde.

@poldervroedvrouw

Kwakende Eendjes en een badbevalling

 

Het zou een hele hete zomerdag worden.

Toen Alain Homer in de vroege ochtend belde, was het nog aangenaam koel. Zelf wilde ik net met de hondjes langs de vaart gaan lopen, voordat het te benauwend-warm zou worden. De zon was immers bijna op.
Ik verontschuldigde me richting hondjes: ‘Duty calls, guys. Sorry.’ Ze keken me kwispelend aan. Jack Russels verstaan vast geen Engels, maar ze dropen wel af richting mandjes.

In huize Homer was het al broeierig. De tuindeuren stonden open. Karin liep rondjes en wilde weten of het bad gevuld mocht. Een blauw ovaal bevalbad, ‘birthpool-in-a-box’ stond klaar midden in de huiskamer, daar werden rondjes omheen gemarcheerd. In fix tempo mag ik wel zeggen, zeker als er een wee op kwam.
Ontsluiting was er. ‘Zet de kraan maar open.’ Opa en oma kwamen binnen. Opa mocht straks de navelstreng doorknippen. (Dat wist hij nu nog niet eens maar ik had het in het Geboorteplan gelezen.) Al snel was het bad vol genoeg en met een weldadige zucht liet Karin zich erin zakken. ‘Hé hé, dat is lekker…’ Ik liet het hartenklopje horen met mijn waterproof doptone. ‘Netjes. Regelmatig en gestaag, prima!’
Alain zette een Cd’tje op met rustgevende muziek. We zweefden door de tijd.

Het werd warmer en warmer in de kamer, de zon kwam dwingend binnen. Karin vroeg of de ventilator aan mocht. Dat leek me een uitstekend idee. Een robuust kinderkrukje, welke ik strategisch tussen bad en fan zette, bezorgde mij een win-winsituatie: Ik zittend in de buurt van de barende, terwijl er tevens af en toe een vleugje koelte mijn kant op waaierde. Alain en oma lieten in hun handen knijpen en opa zorgde secuur dat te gordijnen geen streepje zonlicht meer binnenlieten.
Opeens meende ik zelfs eendjes te horen kwaken op de achtergrond. Het was een liefelijk geluid. ‘Kouwaak, kouwaak, kouwaak.’ Ik vond het bijzonder dat de familie zo relaxed was en droomde werkelijk weg in een idyllische gedachtekronkel; ik met de hondjes langs de vaart, en in het riet verborgen, snaterende waterkipjes, eenden en woerden. Waar koopt men zulk soort Cd’s? Ik zal het na de geboorte wel vragen. ‘Kouwaak, kouwaak, kouwaak.’

Af en toe moest Karin plassen, dan schoot ze uit het water. Een meerkoetje had niet sierlijker kunnen opduiken. Alain droogde haar enigszins  en vervolgens stoof ze richting toilet. De laatste keer terug plofte ze bijkans vanaf het hoofdeinde in het ovale bad. Het had meer weg van een bultruglanding maar dan met de hobbel middenvoor. Splaaash! Net op tijd voor de volgende wee. Eentje met flink wat lawaai erbij. Het klonk als oerdrang en bevrijdde mij subiet uit mijn dagdroom.
‘Persweeën!’

De ventilator moest uit. De eendjes verlieten plots ook de setting. De muziek kabbelde voort. ‘Huh?’ Het rustgevende gesnater bleek niets meer en niets minder dan het krakende ventilator-scharnier. Bij iedere zwaai kreunde de fan op een manier waar vrouwtjeseenden broeds van zouden worden. Poef. Exit Cd-verzoek.
Next: Alain stapte met één been in de pool om dichterbij te zijn en toen zagen we het hoofdje verschijnen. Even extra kracht zetten voor de schoudertjes, daar volgde het lijfje en Alain had zijn innig gewenste dochter in handen.
Magisch hoe een kindje van grauwgrijs naar rozerood verkleurt na een paar flinke ademteugen.
Zo te voelen was de navelstreng uitgeklopt, opa kon aan de slag. Daar zag ik opeens bij de ogenschijnlijke rustige bedachte gordijnenrechthanger vochtige oogjes. De eer was hem bijna te veel.
‘Wat? Mag ik dat doen?’  
‘Ja pap, mam zei dat je dat nog nooit gedaan had, ga je gang!’ Mam knikte instemmend.

Bij zonsondergang liep ik langs de vaart. Verkoelend voor de plonzende hondjes.
Als je goed luisterde hoorde je ze in het riet. ‘Kouwaak, kouwaak, kouwaak.’
Nu was het mijn beurt voor vochtige oogjes. Kwakende eendjes en een wondermooie badbevalling.
Gelukkig zijn, ik hou er zo van.

@poldervroedvrouw

Poolse verrassing

Via haar vriendin liet ze weten zwanger te zijn, vriendin dacht drie maanden, maar die wist het ook niet precies. Buik werd wel dikker, broek kon niet meer makkelijk dicht, ze dacht ook wat beweging te voelen.
‘Kom maar meteen, als dat kan? Wanneer jullie samen komen, kan je meteen voor ons vertalen.'
Kochanie is een Poolse vrouw, met een Poolse man. De vriendin/vertaler is ook Pools en woont langer in Nederland. Vanwege de Coronamaatregelen spraken we af de man buiten te laten wachten.
‘Dzien dobry.’ groette ik vriendelijk bij binnenkomst en gebaarde een coronaire-handenschudactie in de lucht. Met die begroeting had ik gelijk mijn volledige Poolse vocabulaire verbruikt.
Kochanie is een kleine stevige vrouw, met blozende wangen in een bol gezichtje. Ze heeft het opstapje nodig om op de onderzoeksbank te klimmen. Ik laat vertalen dat we een echo gaan maken om te weten hoever ze mogelijk is. Ze wurmt haar iets te strak zittende shirt omhoog en er verschijnt een redelijk volle buik.
‘Drie maanden?’ vraag ik  met verbazing in mijn stem richting vriendin. Het voelt eerder als zes.
Kochanie haalt verontschuldigend haar schouders op. Ik voel de bovenkant van de baarmoeder halverwege de buik en het lijkt me een hoofdje wiebelend boven de bekkeningang. Dat moet minstens acht maanden zijn, als het niet meer is. De echometingen bevestigen mijn vermoedens, alles wat ik kan opmeten wijst op een gemiddelde van 34 weken. Hoofd, buik, bovenbeen. 34-36-30. Waarbij het beentje wat korter meet, maar volledig matching bij het postuur van moeder. De buikomvang een tikje forser, ook geheel passend.
Ik zie de drie karakteristieke streepjes tussen de beentjes behorende bij babyschaamlippen.
Via de vertaler bespreken we de bevindingen. Het ziet er goed uit, ik laat het hartenklopje horen. Boinkboinkboink, daar is niks mis mee.

‘Waar is je man?’ Dit moet hij toch evengoed meemaken. Hij blijkt net naar de Polskie Sklep te zijn gelopen, de plaatselijke Poolse supermarkt om de hoek. Vriendin sommeert hem telefonisch dadelijk terug te komen. We wachten even tot hij er bij is en bespreken intussen wat er allemaal geregeld moet worden nu er binnen afzienbare tijd een gezinslid bij gaat komen.

Ik ken een kraamverzorgende die Poolse van origine is en geef  haar visitekaartje en het advies om deze Mariola te vragen om te helpen met organiseren. Die kan dat goed, dat heb ik in het verleden ook wel meegemaakt met haar.

De partner komt binnen, ik wijs hem een stoeltje met goed zicht op het echoscherm. Vol verbazing bekijkt hij wat er te zien is. ‘Willen jullie weten wat het gaat worden?’ Ze knikken beiden van ja.

’Een meisje, een dochter, córka.’ Dat laatste pappagaai ik van vertaalster na. Córka, dochter. Weer wat geleerd. De jonge vader is zichtbaar heel blij. Hij kust zijn vrouw op de wang en springt wat onbeholpen op en neer. Kochanie is voorlopig nog alleen maar beduusd. Het is juni, en ze zal in juli bevallen.

Omdat het een ‘ongecontroleerde’ zwangerschap betreft, met een onduidelijk begin van het gebeuren, verwijs ik haar naar de gynaecoloog. Mariola houdt ons op de hoogte van de verwikkelingen. Ze hopen een eigen huisje te vinden, want terug naar Polen kan nu niet vanwege de Corona en in het ‘Polenhotel’ is het slecht toeven voor een kleine baby.

Het eerste weekend van juli worden we gebeld door de receptionist van het ziekenhuis Lelystad. Voor hem staat een stel, waarvan het lijkt of de bevalling begonnen is. Ze lieten een afsprakenkaart zien van onze praktijk met daarop duidelijk onderstreept ons spoednummer.
Dat er in Lelystad sinds vorig jaar geen baby’s meer geboren worden, was hen niet duidelijk. Ze waren er voor een aantal poliklinische controles geweest.

Viavia bellen we de verlosafdeling in Harderwijk, de receptionist regelt een taxi en zwaait ze uit.

Later op de avond wordt in goede gezondheid Córka Kornelia geboren.

Gratulacje!

@poldervroedvrouw

Verloskoffers

Dertig jaar verlos ik intussen al. Vier verlostassen heb ik versleten, terwijl mijn haar van donkerblond via wat omwegen naar asgrijs kleurde.
Het begon met een blonde dochter die voor het afstuderen een gewichtig-uitziende ouderwetse dokterstas kreeg van haar trotse ouders. De tas zag er werkelijk prachtig uit, maar bleek onhandig in het gebruik met zijn markante originele koperbeslag waar soms helaas, als ik niet goed oplette, mijn panty aanhaakte. Hij was ook iets te klein, ik moest er een grote shopper naast hebben voor de voorraad disposables en een beige onhandig kunststof kratje voor mijn zuurstofapparatuur. Helaas is die tas gestolen uit ons studentenhuis, het spuuglelijke kratje (met zijn -voor studenten zeker-  peperdure inhoud) lieten ze gelukkig staan, maar: exit verlostas nummero uno al voor de eerste baby geboren was.

Bij de volgende koos ik voor een praktisch exemplaar, het model laat zich het best omschrijven als ‘viskoffer’. Bruin, hard plastic, degelijk, stevig, niks romantisch aan. Uitgeklapt gaf hij een ordentelijk zicht op mijn volledige uitrusting. Alles trapsgewijs voor het grijpen. Als je hem netjes bijhield paste tout er formidabel in en je kon er zelfs probleemloos op zitten. Een viskoffer in de kofferbak, een paar hengels erbij en niemand zou vreemd opkijken.
Na een flink aantal jaren begonnen de slotjes het te begeven en viel mijn oog op een nostalgisch model dokterstas, stemmig glanzend bruin leer met, in deze moderne versie, een elegante zwarte sluiting en een ruim zijvak voor handschoenen. Mijn haar werd met steeds kortere tussenpozen geverfd, uitgroei is vreselijk.
De benodigde zuurstof ging voor de veiligheid in een aparte blauwe canvaskoffer, omgeven met een passende foam-vorm en een handzaam hengsel om hem makkelijk, bij wijze van schoudertas, mee te zeulen. Het blijft een hele toer zo met volle bepakking, zeker indien de barende op zolder verblijft. Goed voor de conditie zullen we maar zeggen. Na een aantal jaren werd het weer tijd voor iets nieuws. De dokterstas moest vervangen. Ik heb de tas niet weggedaan, soms bij lezingen of boekpresentaties gebruik ik hem bij wijze van etalage, met de houten toeter om het hartje te luisteren, een koperen unster en mijn oude bloeddrukmeter uit 1986 (Mijn verpleegkundige tijd).

Tegenwoordig heb ik er een handige compacte visitetas extra bij, met doptone, O2meter en stethoscoop.

Verloskoffer 2.0 werd de beproefde vis/gereedschapskist-formule qua uitklap-scharnieren, maar er op zitten durfde ik niet meer. Wat indirect ook met mijn eigen 2.0 formaat te maken had. Het was een mooie donkerblauwe canvastas, hij klapte superhandig uit, was in samengevouwen toestand reuze praktisch en klein, en toch paste alles er moeiteloos in. Alleen het canvas bleek niet het allersterkste materiaal om mijn gesleep en gegooi in en uit de kofferbak aan te kunnen. Bij een bevalling naast bed, omdat barende vanwege heftige rugweeën onmogelijk kon liggen, wurmde ik me tussen verwarming en nachtkastje, deed mijn geblondeerde haar in een  nette knot, en gebruikte de tas bij wijze van krukje. Ik hoorde hem kraken in zijn voegen. De baby werd gelukkig razendsnel geboren. Note to myself: Canvas is niet om op te zitten.

Tot slot de Pizzabag:
Inmiddels heb ik namelijk een hele hippe ergonomisch verantwoorde rugzak, de heuse ‘Rescuebag’, signaalkleurig oranje met reflecterende zilverkleurige biezen, geheel matching met de huidige poldervroedvrouw-look; trendy rode bril met mijn eigen honderdprocent natuurlijke haarkleur.
Wij togen naar Ameland voor een mini-wandelvakantie om de rugzak uit te proberen. Gevuld met de doorsnee bagage compleet met een lekkere fles Bordeaux klemvast in een speciaal houdertje. Hij was handig en stoer tegelijk, Je kunt hem overzichtelijk inpakken met verschillende gekleurde moduletasjes met klittenband. In één oogopslag zie je wat je nodig mocht hebben. Rood voor zaken betreffende bloed, geel voor alles wat met urine te maken heeft, en blauw voor infuusbenodigdheden. In de speciale houder zit natuurlijk geen wijn maar de zuurstofcilinder met beademingsballon en o2masker. 
Ooit hadden we een stagiaire die (heel bleu) veronderstelde dat het een thermisch-geïsoleerde Pizzabezorg-koffer betrof en toen een jonge vader de koffer galant naar de auto sjouwde noemden we hem dan ook gekscherend ‘de pizzabezorger’, er zijn nog foto’s van.

Mijn mascotte is Esmeralda, een plastic figuurtje uit ‘de Klokkenluider van de Notre Dame’. Ooit per ongeluk in de tas terecht gekomen, reist ze sinds de vorige eeuw met me mee. Bij een nieuwe tas wordt Essie gewoon meeverhuisd bij wijze van talisman, als ik haar weer eens onderin vind, verzucht ik: 'Meid wat hebben wij al veel meegemaakt samen,' ze laat me glimlachen. In de spiegel spot ik mijn grijze coupe, en dat geeft me een brede grijns.

Time Flies.

03 juli 1990 Onze klas bij het afstuderen. (moi: met het gele colbertje en de bermuda)

 

@poldervroedvrou

Boer van het land

Het aardappelschillen bleek slechts ter afleiding. Na haar nonchalante grapje over mijn vroege arriveren, zei ze zachtjes, en niet meer dan een enkele keer: ‘O,’ om vervolgens het mesje met een bruuske beweging van zich af te smijten. Ze greep zich vast aan het aanrecht en ging op de tenen staan. Geconcentreerd wiegde ze, met gesloten ogen, van voor naar achter en van links naar rechts. Ze snoof een ritme, ik herkende de cadans, één keer kort in, zes keer kort uit, en de zevende en laatste met een langgerekte puf, -al-tijd-is-Kort-jak-je-zieeeek-. De wee hield een behoorlijke tijd aan. Ik bewonderde het zwijgende snuiven en zag hoe ze met gemak de volledige drie coupletten van het versje afrondde voor de weeënkracht eindelijk een tikkeltje afnam. De ogen gingen weer open. ‘Zo, dat was er weer eentje.’
Ze keek zoekend rond naar het aardappelschilmesje, vond het in de gootsteen en ze pakte de volgende aardappel. In korte zinnen gaf ze me uitleg over de situatie.
De boer was nog op het land, de kinderen moesten nog naar oma. Dat avondeten voorbereiden, ja, daar moest ze wel een beetje om lachen, het ging niet zo vlot als anders. Het was meer als afleiding, dat begreep ik toch wel, ik zou immers ook pas na het eten komen. 
‘Nou, ik vind dat je al behoorlijk stevige weeën hebt, we moesten de hulptroepen maar eens verwittigen, en de spullen bijeen sprokkelen. Denk je niet?’
‘O,’ zei ze weer, ‘ik dacht, het moet vast nog erger worden…’ en haalde haar schouders op. 
Boerin Zomerdijk -zeg maar Alie- een vrouw uit één stuk.

‘Hoe krijgen we de boer van het land?’
Dat was een probleem. We moesten wachten, we zaten net in zijn dooie hoek, het was niet anders. Door het lawaai in de cabine hoorde hij zijn mobieltje niet. 
Okay, op hem zullen we wachten. Dan eerst de zoon en de dochter
‘Hoe krijgen we de kinderen onderdak?’
Bert-Jan en Alieke zaten in de huiskamer voor de tv, met openmond keken ze naar de Teletubbies, tasjes met pyjama en andere logeerbenodigdheden stonden klaar in de gang. Ik kreeg het nummer van schoonmoeder, die gelukkig maar enkele boerderijen verderop woonde. Ze zou meteen komen.

Next question. De kraamverzorgster.
‘Waar heb je de kraamzorg van?’
Ik belde via het doorkiesnummer en legde uit dat ze niet eerst naar het dorp hoefden te rijden, maar direct naar het buitenstebuitengebied, achterste weg, derde boerderij aan de linkerhand.
Ze zouden meteen iemand sturen.

Volgende punt.
‘Mag de verwarming iets omhoog?’ In de slaapkamer stond het raam open, lekker fris, maar niet voor natte pasgeboren baby’s. Hoog de vuren. Water koken, kruiken vullen, babykleertjes warm leggen, ik probeerde de tijd de ons restte zo goed mogelijk te benutten met het klaarzetten van mijn benodigdheden. Soms keek ik uit het raam, in afwachting van oma, tracktor, of kraamverzorgster. In de huiskamer zongen ze van: ‘Lala, Dipsey, Poo…’ en in de keuken stond Alie op haar plekje voor de gootsteen, als een kapitein aan zijn roer, blik op de horizon, niet van haar plaats te krijgen, zeebenen van het wiegen, doorgaan met ademhalen, rustig doorgaan met ademhalen.

Ze schilde tussen de weeën door nog een halve aardappel, maar moest tenslotte toch opgeven. In de slaapkamer toucheerde ik de nagenoeg volledige ontsluiting, het was dat de vliezen stonden, anders had ze het zèker niet meer kunnen houden.
‘Mammaaah, de Tubbies zijn afgelopen.’
De eindtune had de betovering verbroken. 
‘Is het een video? Anders zet ik hem gewoon opnieuw op.’ Maar dat hoefde al niet meer. We hoorden het grint kraken en de hond als een dolle blaffen.
‘Omaaaaaaa!’ Bert-Jan en Alieke renden naar de deur.

 Na het vertrek, was het slechts het snuivende puffen van Alie wat de stilte af en toe doorbrak. Nu was ik degene die zich in de handen liet knijpen, en was ik degene die op de uitkijk stond. Het ronkende geluid van de zware trekker was het meest welkome geluid van deze middag. Of toch niet helemaal.

Want dat was natuurlijk, enkele minuten later, het bevrijdende krachtige babygehuil van de kleine (4680gr!) Willem Pieter Zomerdijk.

 

@poldervroedvrou

 

Coronatijden

Hoe gaat het met ons als verloskundigen?

Terwijl ik dit schrijf, zie ik vanuit mijn raam de bomen vol in bloesem staan tegen een staalblauwe lucht. Voor de gezelligheid en de challenge heb ik een paar pluche beertjes tevoorschijn gehaald en op de uitkijk gezet. Kunnen ze zwaaien naar voorbijkomende kinderen. Momenteel is mijn ‘kantoor’ boven, het vroegere, het al lang leegstaande kamertje van onze reeds getrouwde oudste dochter. Waar voorheen het verloskundig werk bestond uit gezellige spreekuren, onbevangen bevallingen thuis of in geboortehuis en feestelijke kraamvisites met beschuit met roze of blauwe muisjes, gaat er nu een groot gedeelte telefonisch. We bellen eerst de zwangere dames om te vragen hoe het met ze gaat, om voorlichting te geven en een korte controle op de praktijk af te spreken. De aanstaande moeder wordt verzocht om alsjeblieft alleen te komen, met de partner kunnen ze terplekke videobellen. Graag van te voren melden bij niet fit zijn, dat wil zeggen: Hoesten, snotteren en/of koorts. We houden afstand en schudden geen handen. We poetsen na ieder bezoekje de onderzoeksbank, onze stethoscoop en deurklinken. De apparatuur van het echoapparaat behoeft een speciale schoonmaak in verband met de kwetsbare echokop. Mijn handen zijn intussen geïrriteerd van de bijtende ontsmettingsalcohol. Maar over het algemeen ben ik blij dat we de dames op het spreekuur mògen zien. De aanpassingen blijven wennen, voor de eerste keer het hartje laten horen met mee-kijkers op een mobiel; het is spannend, want klopt het hartje? Vervolgens de opluchting door de telefoon heen kunnen voelen en het joelen horen. Een babyhartje wat in april klopt, dat betekent: een kindje krijgen voor het bizarre jaar 2020 om is. We hopen hardop met elkaar dat de wereld er tegen die tijd beter uit ziet.     

Een geboorte begeleiden gaat lastig per telefoon. Goddank kan ik dat aspect van mijn beroep: een bevalling coachen, als vanouds naar behoren uitvoeren.  Op een vrijdagmiddag, we hadden de toespraak van premier Rutte gehad en de instructies van het RIVM tot ons door laten dringen, belde Hassan. Zijn vrouw had weeën, of ik wilde komen.
‘Natuurlijk!’
Hij vertelde mij ietwat nerveus te zijn, want zij wilde thuis bevallen en niet naar het ziekenhuis en hij was bang voor flauwvallen. Ik stelde hem gerust: ‘Je hebt een pittige vitale echtgenote, we slepen je er heus doorheen.’
De bevalling verliep voorspoedig, de jonge vader kon zijn blèrende zoon zelf aanpakken -die dus al huilde voor compleet geboren te zijn- en bij zijn vrouw op haar veilige warme borst leggen. Ik stond erbij en keek ernaar en veegde wat nattigheid weg van mijn wang. Coronatijden of niet, het blijft zo mooi!
Hij fluisterde wat in het petieterige rechter oortje. Mamma hield de baby nog steviger vast en knikte dat het goed was.
Opeens dook Hassan naar beneden. De kraamverzorgende vertelde me later dat ze van mijn gezicht ontsteltenis, verbijstering, bezorgdheid en verwarring inéén af kon lezen. ‘O Marianne, ik moest stiekem zo lachen, je had je gezicht moeten zien!’ Ik dacht ook werkelijk dat de tot-dan-toe stoere Hassan alsnog van zijn stokje ging toen hij met zijn voorhoofd richting de grond bewoog.
Maar het is Hassan die Allah bedankt, dat zijn zoontje gezond en wel geboren is, dat zijn vrouw moeder is geworden en Hassan zelf vader en Hassans ouders opa en oma. 
En jullie Poldervroedvrouw is dankbaar om verloskundige te zijn, ook in deze tijden.

@poldervroedvrou

Vertrouwen

Wat een wonderlijk warme ontvangst voor deze baby. Blij zijn in bange tijden.
Het is midden in de nacht, regenachtig, donker en guur. Op een verre boerderij in ons uitgestrekte buitengebied, waar windmolens overuren maken en koeien dagelijks gemolken moeten worden, verwachten ze een kindje. Wat gaan ze krijgen? Gewoon een baby’tje, geen geslachtsbepalingsecho of waarzeggerij, wat er komt is welkom!
Een gezonde baby van ruim acht pond wordt geboren, HarmJan wordt in liefde ontvangen.
Noem het maar gewoon.
Laat ik bij het begin beginnen…

Midden in de nacht gaat de telefoon,  ik heb geen dienst, maar we hadden wel afgesproken dat we elkaar zullen bellen indien we ‘dubbel’ komen te zitten. De teller van Februari stond op 29 geboortes op de 29^e dag van de maand maar tot nu toe zijn alle baby’tjes netjes na elkaar geboren.
De boodschap is kort en bondig. (Listen very carefully, I will tell this only once.) Kirsten is in het Geboortehuis en op een boerderij in het buitenste-buitengebied is hulp nodig: ‘Wil je gaan?’ Ze gaat me het  adres nog appen, zegt ze, maar ik weet al waar ik moet zijn. Mijn kleding ligt klaar, maar mijn auto staat niet geheel vertrek-ready.  Mijn man wordt ook wakker en vraagt of hij zijn auto moet verzetten. ‘Ja, graag...’ Op sloffen en in pyjama rijdt hij zijne van ons erf zodat ik kan vertrekken.

De ruitenwissers op vol en de kachel en muziekje aan, zo zoef ik door de donkere slagregen.
Bij aanrijden zie ik licht branden op de eerste boerderij na de bocht, ik vlieg eropaf als een mug in de nacht. Binnen tref ik het stel. Hij zit op de bank en zij hangt tegen hem aan. Heel rustig en geconcentreerd zucht ze de weeën weg. Hij zegt bij iedere zucht dat ze het goed doet. ‘Hou vol.’
Na een tijdje observeren en constateren dat ze inderdaad goede weeën heeft, komen we overeen dat ik haar zal onderzoeken om te weten hoever ze in het proces zit.
Dan kunnen we een kraamverzorgende waarschuwen en kan ik de beval-benodigdheden klaar gaan zetten.
‘Eerst even deze wee…’ en ze zucht weer.
Eenmaal in de slaapkamer neemt hij achter haar plaats op bed, waardoor ze goed gesteund rechtop kan zitten, en zo puffen wee na wee weg. ‘Gaat goed, hou vol.’-‘Pfff pfffah pfffffff.’-‘Goed zo.’-  Zijn voet slaapt door de ongelukkige houding van zitten, maar hij laat het Annelies niet merken. -‘Pffff pfff pffffffffffau.’-‘Je kan het.’-‘Pffffooooh pfff pfffff.’-‘Goed gedaan.’

Zachtjes vraagt ze hem in een weeënpauze: ‘Wil je voor me bidden?’
‘Hardop?’ vraagt Gijs.
Ze knikt met gesloten ogen.
Hij haalt eens diep adem en begint.
‘Lieve Heer, mogen wij U vragen om uw zegen over het voorspoedige verloop van de geboorte van ons kindje en  kracht voor Annelies om de bevalling te doorstaan.’ Hij heeft het over volhouden en liefde, onvoorwaardelijk. Ik zie hier een rotsvast geloof in steun van bovenaf.
Het is een hele intieme gebeurtenis om mee te maken als buitenstaander. Hij vraagt of Annelies bijgestaan kan worden. In vol vertrouwen.
Ik luister mee en als hij eindigt met ‘Amen’ kan ik niet anders dan het mee beamen. Ik hoop ook op kracht en sterkte voor deze dappere vrouw in de woelige tijden van barensnood.
Dus ook ik zeg, na een korte stilte: Amen.


@poldervroedvrou

Twee bevallingen en een lekke band

En dat ging ongeveer zo:

De nacht begon met een barende met griep, zij beviel uiteindelijk reuze voorspoedig met oma als kraamverzorgende. Na een ultrakort nachtje verliep de dag met horten en stoten mede omdat ik halverwege de kraamvisites een lekke band bemerkte. Om mijn velgen te ontzien, parkeerde ik subiet en belde mijn garagebedrijf. Kijk, ik kan, als het moet, echt wel een band verwisselen, maar ik voorzag smoezelige vingers met zwarte smeer tot diep in mijn poriën, en dat is geen hygiënische combi met kleine roze baby’tjes. Twee monteurs kwamen meteen en hadden een vervangende band meegenomen. Krik eronder, en trrrr-trrrr-trrrr-trrrr, daar vlogen de bouten eraf, kapotte wiel opzij, leenband erom, hoppa, trrrr-trrrr-trrrr-trrrr, weer aangeschroefd. Een gemiddelde formule1-pitstop waardig. Binnen no time vervolgde ik mijn route. De grieperige kraamvrouw was iets opgeknapt, en een hoogzwangere met minder leven kon ik  gerust stellen door haar het babyhartje luid en duidelijk te laten horen.                       
Ik bracht wat lekkere verse broodjes langs onze praktijk waar mijn collega’s de dag een ‘spiralenspreekuur’ hielden.
Anticonceptie-spiraaltjes inbrengen; een nieuwe vaardigheid, toegevoegd aan het scala van onze vrouwvriendelijke services.
Mijn dienst zou nog tot acht uur vanavond duren en ik rekende op een uurtje siësta na de lunch. Want de nacht was al met al heel kort geweest, ondanks de heerlijke adrenaline-rush veroorzaakt door de prachtige gezellige thuisbevalling.
En dan belt Harald, de man van Rochelle, de supermarktkassière die haar derde kind gaat krijgen.
Ik was ook bij de eerste twee dochters, wier geboorten wervelend verliepen. We hadden afgesproken: ‘Tijdig de verloskundige waarschuwen…’

We klokken zeven over drie voor het eerste telefoontje en mijn ogenblikkelijke vertrek. Aankomst; enkele minuten later; constatering van goede weeën; actie; ik vraag of de kachel omhoog kan; Harald bestelt (op mijn verzoek) een kraamverzorgster; hij tovert (ook op mijn verzoek en naar Rochelles aanwijzingen) het kraampakket tevoorschijn en  ik haal mijn beval-equipement uit de auto.
Als ik weer boven kom, bevindt de arme vrouw zich in de plotseling wild kolkende stroomversnelling van bevallingsgeweld. Rochelle ligt op haar zij in een flinke plas vruchtwater en roept: ‘Marianne help me! Ooooo! Ik voel het drUUUkken!’ Handdoeken, stoffen luiers, navelklem, matjes en gaasjes, kraamverband. Terwijl ik het hoognodige bij elkaar sprokkel, probeer ik haar gerust te stellen. Ondanks dat we het negen maanden filosofeerden over onstuimige bevallingen, wordt ze toch overvallen door de oerkrachten.
Ze roept in paniek, met het hoofdje bijna geboren tussen haar benen: ‘Dat gaat niet pAAAssen!’  Ik scandeer dat het prima zal gaan want kassa vier is geopend. ‘Wagenwijd! Toe maar! Kom maar door met die winkelwagen!’ We klokken 15:37 voor de geboorte. Stop de tijd! Een half uurtje van onderbroken middagdutje tot puntgave flinke zoon van acht pond schoon aan de haak.
Dat van die kassa vier ga ik uitleggen: mijn dochter speelde vroeger vaak ”kassaatje”, met een kleurige Fischer Price-speelgoed kassa, en riep dan vol overtuiging: ‘Kassa Vier is open!’ Nooit acht, zes of bijvoorbeeld drie, om welke reden dan ook, was het steevast kassa vier. Bij ons thuis is het daarom een gevleugelde uitspraak, in combinatie met de barende kassière vloog het zomaar opeens uit mijn mond. Mijn verklarende uitleg laat Rochelle grinniken; het was precies de benodigde beslissende push in haar verbazing dat het inderdaad best paste.

Jullie lazen het goed tussen de regels door: Verloskundigen Zeewolde zijn weer mee gegaan met de tijd.
Zij kunnen nu ook spiraaltjes plaatsen, met eventueel een aansluitende echoscopische controle. De hormoon- of koper-spiraal is een betrouwbare vorm van anticonceptie, die ook goed kan worden gecombineerd met borstvoeding. Na een bevalling  kan de verloskundige 10-12 weken later het spiraaltje inbrengen. Is de bevalling al wat langer geleden of zijn er (nog) geen kinderen, dan kan dit het beste tijdens de eerste dagen van de menstruatie. Vanzelfsprekend is verwijderen ook geen probleem. Kijk op  www.verloskundigenzeewolde.nl voor de complete informatie.
In ieder geval; alle Zeewoldense vrouwen zijn van harte welkom.

@poldervroedvrou

Bril

Het is de eerste januari van 2020 en mijn dienst startte een paar uur voor de jaarwisseling en haar vuurwerk. Ik ben als vanzelfsprekend de BOB en leg mijn kleren zorgvuldig klaar omwille van blindelings grijpen in de nacht.  Mijn auto staat al operationeel geparkeerd, met een dekentje over de voorruit. Ik verwacht geen bevalling, en zeker geen vrieskou, maar je weet maar nooit. We gingen niet al te vroeg naar bed zeg maar gerust extreem laat, want het was gezellig.
Om vijf uur gaat de dienstmobiel. De gene die belt versta ik in eerste instantie maar matig, ik laat hem een paar keer het adres herhalen en prent het in mijn lange termijngeheugen. Ik heb er intussen wel beeld bij, een grote Kaapverdische man met een vlotte blonde schoonheidsspecialiste als vrouw. Haast lijkt geboden, want: ‘Mijn vrouw heeft erge pijn, zij staat nu onder de douche.’ Wat in principe een slimme zet is  om de pijnen enigszins dragelijk te houden. Maar, omdat ik  van de ene naar de andere kant van het dorp moet kruisen, verzoek ik hem om zijn vrouw in bed te stoppen, want: ‘Door een warme douche zou het allemaal nog sneller kunnen gaan. Laat me eerst even kijken hoe het er voor staat. Ik kom meteen.’

Ik kleed me haastig aan, blij dat alles op volgorde op het krukje ligt te wachten, T-shirt, linker sok, rechter sok, spijkerbroek, warme trui, sjaal en één handschoen (dat is vanwege koude vingers in de nacht, die tweede ben ik helaas al maanden kwijt…) Ik ga op het krukje zitten en strik mijn veters in het donker. Bodywarmer aan, die vooral heel handig is voor het bewaren van de diensttelefoon. Mobiel dus hopla in mijn zak. Eigenlijk moet ik plassen, maar het klonk zo alarmerend, eerst maar gauw kijken hoe het er voor staat daar. Autosleutels uit het handige bakje bij de voordeur, zachtjes deur sluiten, voorruitbedekking opzij, in de auto, mazzel dat er niet gekrabd hoeft te worden, starten, de display van mijn dashboard laat een groene gloed zien. Ik wil kijken hoe laat het nu is.
‘O nooooo! FLUT!’ Terwijl ik uit frustratie een ferme klap op het stuur geef, scheld ik tegen de voorruit. ‘Sukkel dat ik ben.’

Ik ben mijn bril vergeten op te zetten.

Al kan ik het meeste wel zien, het lezen van de spreekwoordelijke kleine lettertjes wordt allemaal iets lastiger zo met de jaren. Als een raket vlieg ik de auto weer uit, voordeur open, de hondjes begroeten me alsof ik weken ben weggeweest. (Ken je die mop? Hoe krijg je een hond blij, stop hem in een keukenkastje, hoe langer je hem laat zitten, hoe blijer hij is als je hem er weer uit laat.)
Ik maan de Jack Russells tot stilte: ‘Shjsss!’ Dirigeer ze zo geluidloos mogelijk terug naar hun mandjes, sluip naar de slaapkamer, trippel om het bed en vind op de tast mijn bril op het nachtkastje.
Ik stoot me aan het krukje. Boink. Hoor een kenmerkende zucht van zijn kant van het bed, voor hem was het ook laat, maar ik zeg geen sorry, ik ben immers in a big hurry. Door de voordeur die -helaas deze keer wel- met een klap in het slot valt, en ik ben terug in de auto.
Gas op de plank, de ontelbare hobbels onderweg gaan zonder problemen en de grote rotonde neem ik deze vroege Nieuwjaarsochtend lekker links om. Grappig, ik volg nagenoeg dezelfde route als een maand geleden in achtervolging van de paardentrailer, met eenzelfde haast.
Voor de deur is gelukkig parkeerplaats vrij.
Wat zou het leuk zijn als deze dag ook meteen het eerste baby’tje van het jaar geboren gaat worden.

Erson doet voor me open. ‘Angelina is boven,’ zegt hij, ‘Ze ligt weer onder de dekens.’ Het hele pijngebeuren is afgezakt. Vals alarm dus.
Laten we het beschouwen als een goede oefening.
@poldervroedvrou

   

                   Geurtje voor Geert

 

'Laatst hadden we de jaarlijkse buurtbarbecue, dan doe ik dit een beetje achter mijn oren en vraag ik de buurvrouwtjes: ruik eens! Nou, dat vinden ze heerlijk hoor.' Geert weet het leuk te vertellen. Marina ligt in bad de weeën op te vangen, en wij keuren de babybenodigdheden op de commode. Geert heeft al twee maal verse koffie gezet en Marina heeft alweer een paar maal een 'echte hele erge' wee gehad. Maar na het aanvankelijke stormachtige begin houdt het nu niet over, het lijkt zelfs wat af te zwakken.

'Daar was ik al bang voor,' verzucht Marina, 'dat was bij de tweeling ook zo...'

Vroege start, vruchtwater, kom maar op, wachten wachten, minder en minder, drupje infuus, BimBamBoing en twee doerakken geboren. Vertel mij wat, ik stond erbij en ik keek ernaar.

BimBangBoem!

Als Geert aanstalten lijkt te maken om een derde koffieronde te gaan verzorgen, hakken we de knoop door, naar het ziekenhuis voor bijstimulatie.

Terwijl het CTG laat zien dat het werkelijk tijd wordt voor actie, drinkt Geert zijn eerste 'bakkie ziekenhuis-bogt'. Ik sla even over. Lunch en avondeten zijn er vandaag door de omstandigheden compleet bij ingeschoten, we hebben het over frikadellen met of zonder uitjes, over curry of ketchup, over brandblussers en brandbeveiligingsapparatuur, over het opvoeden van tweelingzoontjes en combinaties van namen. Marina filosofeert nog vrolijk mee. Als Geert zijn warme sweater verruilt voor een luchtiger T-shirt zie ik dat de jongensnamen links en rechts vuistgroot op zijn borst getatoeëerd staan, ik gok dat die van de dochter in het midden zal komen. Daar kon ik best wel eens gelijk in hebben, zegt hij, met een kroontje erboven. 'De kroon op mijn werk!'

Ik mag 'm wel, die Geert.

Maar goed, Poldervroedvrouw gedijt matig op koffie alleen. Nu Marina aan alle kanten wordt geprepareerd voor het verkrijgen van weeënopwekkers glip ik er even tussenuit.

In het bezoekersrestaurant worden net versgebakken saucijzenbroodjes op de toonbank geschoven. Het zijn dan wel geen frikadellen, maar ik besluit er eentje voor Geert mee te nemen.

Als ik terug kom, is het omslagpunt daar. Haastig schrokt Geert zijn broodje  naar binnen, eigenlijk heeft hij geen tijd, want er moet geknepen worden. Grootmoedig leen ik een paar weeën mijn hand, maar de biceps van Geert knijpen het fijnst. Marina denkt dat ze nu pijnstillers nodig heeft, ik denk dat het eind in zicht is en Geert is wat bleek om de neus. Met zweetdruppels op het voorhoofd, de nagelafdrukken van Marina in zijn bovenarmen en op elkaar geklemde kaken, kijkt hij mij een tikje wanhopig aan.

'Geef er maar aan toe,' luidt mijn algemene advies.

En dan, in één vloeiende omgekeerd-peristaltische maagbeweging, geeft Geert zijn -naar nu blijkt geheel verkeerd gevallen- saucijzenbroodje terug aan de natuur. Met de rug van zijn hand veegt hij links en rechts langs zijn mondhoeken, 'Pfoe, dat lucht op.' De vieze smaak spoelt hij weg met het laatste restje koude koffie en hij staat er weer.

Vervolgens baart Marina, tijdens één lang aangehouden schrille hoge gil, hun prinsesje.

'Zo, een brandalarm om jaloers op te zijn.' Geert's opmerking laat zien dat hij weer zijn grappige stoere zelf is, maar die stiekem weggeveegde traan is me heus niet ontgaan.

Bij de drogist zie ik het staan tussen de parfums. Ik wist werkelijk niet dat het bestond. 'Eau de Zwitsal', in een fraai glazen spuitflaconnetje. Als ik mijn mascara en lippenstift afreken, kan ik het niet laten... 'Wat kost dat?'

'Is het een cadeautje?' vraagt de verkoopster.

'Ja, pak maar in, ...met een mooie Herenstrik eromheen graag!'

@poldervroedvrou in de reprise op verzoek:)

Even voorstellen...

Je naam is in feite het eerste cadeau dat je krijgt. Het is alleen dat je hem moeilijk kunt ruilen, weg geven, of snel uit de kast halen als je ouders langskomen om te showen dat je hem echt nog wel leuk vindt. Je krijgt  je naam bij je geboorte en daar zul je het mee moeten doen.

In 2019 zijn er 196 geboortenamen gegeven in Zeewolde, 96 jongens en precies 100 meisjes, twee maal werd er een tweeling geboren, beide keren een jongetje en een meisje.

Sophie en Sofie zijn het meest gegeven als roepnaam, maar ook verschillende malen als tweede naam. Noa als meisjesnaam  komt op een goede tweede plaats qua voornamen, de betekenis is troost. Noam, wat beeldschoon inhoudt, is het tweelingzusje van Yair, die met de Y gespeld, een eigentijdse variant is op het thema, net zoals Yurre, Gydeon, Dyani, Zeyna, Romy of het feestelijke Felicya. Hayley heeft er zelfs twee, Vayenna is een wat langere meisjesnaam, maar ook het korte Ivy gaat heel prima met een y-grec. Jody die een zelfbedachte eigen krant kreeg bij wijze van geboortebericht, Dylan, Lynthe, Myrthe met een opmerkelijk triplex 3D-bouwpakket bij wijze van kaart, Mayson, Faye. Toch wel een verschil met de traditionelere Julie, David, Daan, Lauren, Maartje, Mees, Marcel, Maria, Maud, Femke, Fenne, Fien of Fiene.

Als jongensnaam staat al jaren Lucas aan de top, het blijft een sterke naam, in het gehele land werd hij het meest gekozen, in ons dorp zelfs enkele keren ook als doop- of tweede naam, met Luca en Luuk als variant hierop, we telden ze in totaal vijf maal.

Met Lynn zien ook wel een trend, als tweede naam of in een combinatie; niet alleen Lindsay komt over een paar jaar in de klas, juffen pas op, hier zijn: Sarah-Lynn, Novalyn, Rosalynn, Jaylinn, Melin, Feline, Florine, Caroline of Carolijn. Mooie combinaties; Jula-Grace is liever dan lief en Jacky-June, in juni geboren, kon qua naam niet onder doen voor haar oudere zus. Anni Lee die met een ‘smooth delivery’ in New Zealand ter wereld kwam. Bijzondere samenstellingen; Jamilla, Joanne onze eerste thuisgeborene, waarbij de verloskundige bijna erbij in bad viel toen ze zag hoe de vader assisteerde bij het voeden, Sabine, Levian, Livia, Estera, Eline, Elara, Aaliyah, Noëlia, Larissa. Een onvergetelijk liedje over jouw naam geschreven is altijd wondermooi; Julia, Jolene, Anna, Zoë; wat ‘leven’ betekent.

Kort of langer, net op een andere manier uitgesproken; Evi, Evine, Finn, Finnley, Xajén, Vajèn, Viënna die klaar is om je hart te veroveren. Thijn met een H ertussen geschreven of de kleine krijgshaftige Tijn zonder. Tim, Tobias, Thomas.

Langere jongensnamen zijn Jezaiah en Alexander, die de tweelingbroer van zijn piepkleine zusje Laura is. Maar zij was niet eens ons kleinste baby’tje, dat was begin december de dappere Milan met zijn krappe kilo, die eigenlijk pas eind februari geboren zou worden. Er is nog een Milan geboren van ruim zes pond en in januari een Milano van bijna zeven pond.

De X deed het dit jaar ook weer goed in de lijst; Xavi,  Dex, Alex, Max, Jax en de dubbele X bij Mexx. De double S bij Tess en Jess. Een duplex letter aan het eind blijft ook blits; Senn. Quinn zette de Q op de kaart; als derde zoon in een dynamisch gezin, en als de vlekkeloos thuisgeboren bolle dochter van vijf kilo schoon aan de haak. ‘Al ons later is met jou.’ Casper kan je ook als Kacper spellen als je naar Polen terugverhuisd bent. In één en dezelfde week hadden we twee jongentjes dit en dat, woensdag voor Sinterklaas Eldad en de vrijdag erna de Turkse Ediz. Op de vijfde december werd er in Zeewolde geen kind geboren, maar we hebben wel Nicodemek uit mei en een Niek in September.

De voornaam speelt een belangrijke rol in het sociaal verkeer. Dit pleit er voor om als ouder iets origineels te kiezen. Dit jaar zijn alle letters gebruikt, we hebben alleen geen naam die start met een U, al hebben we één kindje waar we nooit een naam van hebben doorgekregen, we zullen het Unknown noemen. Meteen na de ziekenhuisbevalling vertrokken moeder en kind buiten onze regio. Ook Riemer vertrok na zijn tijdelijk verblijf in Zeewolde met zijn ouders terug naar Hongarije en de eerste thuisgeborene van 2019, reisde haar vader achterna naar Angola en bij de Venlose Sara bestudeerde Wilke in een vakantiehuisje het vruchtwater, wat door beperkte keuzemogelijkheden, even snel in een botervlootje opgevangen was.
Superkorte pakkende namen hoorden we ook, ‘Grote avonturen beginnen klein.’ Cato, Dana, Lea, Isa, Puc, Roa, Sam, Sem en Sem de brandweersvrouwszoon, Sil, Siem, Ben, Mats en twee keer het ultrakorte maar schitterende Bo. Boaz met een Z op het eind, Joas met de S, Joël en Chloë met de puntjes op de E. Julie en Charlie geschreven met IE. Een andere Lea kreeg als tweede naam Aukje naar haar oma. Kaja, Norah, Lara, Liam, Leon, Sanne en een  elegante langere meisjesnaam is Jennifer.

Nova* schrijven we met een sterretje erbij, het is altijd verdrietig een kindje te missen, al is het veel en veel te vroeg geboren.

Originele, niet vaak gekozen jongensnamen, maar intussen wel klassiekers zijn; Alex, Christian, Ezra, Adam, Levi, Michiel, Robin, Sander, Jelte en Kevin, waar Kenai en Kensi weer uniek en  inventief zijn. Uit alle windstreken van de wereld kwamen de namen; de Poolse Antoni,  de Syrische Abdul en Amir, het Iraanse meisje Nafas, de Oeigoer Yashar wiens naam rijkdom betekent, het Spaans-georiënteerde Sergio, het Afgaanse meisje Kainaat wat staat voor ‘de wereld’ en  met haar voorspoedige aankomst maakte zij de pappa en mamma dolgelukkig.

De meeste ouders zullen bij hun keuze proberen het juiste punt te vinden tussen de behoefte iets origineels of unieks te willen geven naast de wens om het sociaal acceptabel te houden. Bijna niemand zal het prettig vinden om elke keer wanneer men zich voorstelt, de ander verbaasd te zien opkijken. Het is wel zo dat we snel aan een naam gewend raken, omdat we die met de persoon verbinden. Stoere jongensnamen; de standvastige Ethan, jonge strijder Owen de Iers/Schotse Aidan en het uit Schotland afkomstige Logan en boefje Colin die blijkbaar ontsnapt was zoals we het in een signalement op zijn geboortekaart konden lezen. Eigenzinnige jongensnamen; Jaro ‘Je bent geliefd, meer dan je ooit kunt beseffen.’, Igor, Fedde, Pepijn, Stijn, Gerwin en Noud; ook degene die maarliefst vier namen op zijn geboorteaankondiging heeft staan; Sean Vince Evan Noud. Karaktervolle meisjesnamen; Jade, Jera, Juna Luna, Vera, Ella, Emma. De laatst letter in het alfabet; die Z van  Zairo, de kleine eigenwijs die bottoms-up ter wereld kwam. Het was niet ons laatste 2019 kindje, dat werd goudvinkje Finch die voortaan op oudejaarsdag zijn feestje mag vieren.

Roze en blauwe muisjes, felicitaties voor alle baby’tjes. Wij gaan gewoon weer door in het nieuwe jaar, met in juli een tweede kindje voor Kirsten en Eric!
Op naar 2020! Marianne Wilke en Kirsten