Wat twijfel waar ze wil gaan baren. In het geboortehuis of in haar eigen woning. Vorige keer was het best snel gegaan. ‘Ik laat het wel van het moment afhangen…’ was wat ze zei op het spreekuur.
Zo parkeer ik op een warme zomeravond voor de deur van Mariska en Fred.
Bij ons in de straat was de IJscoman al langs geklingeld, het typerende geluid van zijn aanhoudende ‘plingplingplongplingplingplong’, maakte het ultieme zomergevoel in mij los.
Van het ene op het andere been huppend, tref ik Mariska in de huiskamer. Het doet mij denken aan een Ierse folkloredans, ze glimlacht erbij en verontschuldigt zich: ‘Zo staand bewegen tijdens de wee gaat me het gemakkelijkst af.’
‘De vliezen zijn volgens mij net gebroken!’ en inderdaad zie ik nattigheid op de plavuizen.
Het ziet er al heftig uit en ik besluit meteen kraamzorg te bestellen. Over ‘waar te bevallen’ wordt niet gerept. Hier zijn we op de goede plek, is mijn conclusie.
Boven onderzoek ik Mariska. ‘Nog niet eens zo heel veel ontsluiting, blijf maar lekker rondlopen.’
Ze vraagt of ze onder de douche mag.’ Dat is een eersteklas idee, het stromende water brengt je lijf helemaal in de flow. Prima.’
Vol goede moed begint ze aan de tropische Riverdance-variant onder de regendouche, al waterstampend komt ze wee na wee dichter bij de zo gewenste volledige ontsluiting.
De kraamverzorgster komt op de fiets. Er schijnt ook een leerling te komen van verder weg. ‘Nou, het zal mij benieuwen wie er het eerste is, die kraamzorg of jullie baby,’ zeg ik optimistisch. Stamp-puf stamp-puf-stamp-puf hoor ik vanuit de douche. Die zit lekker in het ritme.
Fred en ik zitten samen op de badrand. Fred reikt haar af en toe drinken aan. Mariska voelt zich bibberig, waarschijnlijk van de inspanning. Ze zou wel wat energie kunnen gebruiken. Ik vraag wat ze wil of wat er in huis is. Zoete ranja, Dextro-energie, iets met suiker? Fred denkt mee, wat zal in deze fase van de ontsluiting goed vallen en de benodigde energie geven. ‘Een ijsje?’
‘Ja!’ zegt Mariska; ‘Een raketje, daar heb ik zin in.’ Fred is al onderweg naar de keuken om er eentje uit de vriezer te vissen.
Even later staat mijn bevallige barende al ijs-happend onder de douche. Het rode topje gaat er als eerste in één beet af. Dit heb ik in mijn 30 jaar verloskundige-zijn niet eerder zo meegemaakt. Hoe heerlijk. Stamp-hap-stamp-puf-stamp-hap. Bij een forse wee geeft ze het stokje kort aan Fred, om zich te kunnen concentreren op de heftige kramp. De warme douche is lekker, zegt ze, maar het koude ijsje is nog lekkerder. Stamp-hap-puf-hap-stamp, als een estafettestokje wordt het ijsje rond gegeven. We zijn intussen aan het lichtgele gedeelte, oranje is ook al volledig verdwenen. Ze zuigt verwoed aan het bredere onderstuk. ‘Hmmm heerlijk.’ Ik hoor haar meer en meer grommen tijdens de wee, voor mij een teken dat de volgende fase eraan zit te komen.
‘Als je ijsje op is, moesten we maar eens richting kraamkamer…’
Dingdong. De leerlingkraamverzorgende is gearriveerd. En hoe! Haar TomTom had het begeven, paniek! Tot ze een ploeg brandweermannen spotte langs de route. In haar splinternieuwe helderwitte uniform sprak ze de mannen liefjes aan. ‘Weten jullie misschien de weg in de nieuwste wijk?’ Zij boden spontaan aan voor te rijden.
TatuuTatuu. (Haha, nee dat nog net niet, al had dat voor het verhaal vast leuk geweest.)
Brandweerman Sam vloog over het asfalt, en zo kwam zij precies op tijd voor haar eerste thuisbevalling.
Als even later Arnoud geboren wordt, zijn we allen ontroerd, ieder om eigen redenen.
Fred vanwege de voorspoedige geboorte van zijn zoon, Mariska omdat ze zo dapper de klus klaarde, de kraamverzorgende omdat ze vanuit haar ooghoeken de ontroering van haar leerling opmerkt, de kraamverzorgsterinwording die beseft dat zij echt het mooiste beroep gekozen heeft, en ik… omdat alles weer zo plezierig op zijn plek valt!
@poldervroedvrou
