Gastcolumn: Stagiaire in Polderdorp

Waar ik nu toch weer ben terecht gekomen, een dorp, zo uitgestrekt… De verloskundige nam me mee langs de landerijen. Na twee uur rijden -ik was ieder gevoel van richting verloren- waren we opeens weer in het dorp, en toen zei ze, dat we slechts een derde van het buitengebied hadden gezien. Maar de vroedvrouwen en zwangeren zijn aardig, ik mocht meteen de eerste keer al mee naar een bevalling al kende de barende mij niet.

De ontsluiting ging onverwacht snel. Na een omslagpunt en een voetbalwedstrijd -Belgie-USA/2-1 in de verlenging- arriveerden wij, de verloskundige en ik, ver na middernacht aan haar bed. Er stond een enorm bad in de hoek van de kamer, jammer genoeg wilde ze niet in bad bevallen. Verder waren er niet veel zitplaatsen, oma ging op de rand van het bad zitten, en wilde ‘zo graag wat doen’ maar de barende was een kei (-harde), zij was, buiten het zwanger zijn,  een fanatiek Kickbokser en ze wilde niks.

Ja, persen.
De verloskundige die de bevalling begeleidde, had in het achterhoofd de pas gespeelde voetbalwedstrijd met verlengingen en gele en rode kaarten. En zo kreeg de uitdrijving hier ook een verlenging toegezegd. Ik dacht: wat een klus… Maar de verloskundige ging stug door met aanmoedigen en coachen. Ik luisterde consequent het hartje na iedere perswee en keek af en toe op mijn horloge.

De bevallende vrouw wilde pertinent niet naar het ziekenhuis, dat was een feit. Nadat de verloskundige een keertje had aangegeven, dat ze ergens een grens moest trekken, ging de vrouw nog harder persen. De verloskundige duwde een paar weeën enorm mee op de buik, en je zag het vorderen. Ik vond het duwen wel een naar gezicht. Op een gegeven moment wilde de verloskundige verdoven om eventueel in te knippen, maar we kwamen niet verder dan het doosje van de verdoving open maken. Opeens stond het hoofdje toch recht voor de uitgang.

De penalty kon genomen worden. De barende haalde de kracht tot uit haar tenen en de vader mocht zijn eigen kindje aanpakken, dat was heel mooi om te zien.
En toen was ze eindelijk bevallen. Wij juichten allen. Achteraf was er zelfs geen enkele hechting nodig, daar juichte de kraamvrouw dan weer om. Ik mocht de injectie gegeven zodat de moederkoek vlot geboren werd. De placentagoden waren ons goed gezind, de koek volgde snel, er was nadien ook weinig bloedverlies.
Opa werd meteen van beneden gehaald. Oma was door het dolle, de kraamvrouw een beetje beduusd, en de jonge vader ook. De verloskundige had rode wangen en enorme dorst. Het verbaasde mij niets. Dus gingen wij beneden iets drinken, daarna mocht ik de baby nakijken. De vervorming van het hoofdje liet zien dat het kindje iets scheef had gelegen in het baringskanaal. Ook dat verbaasde me niet. Maar het uiteindelijke doelpunt was gemaakt. (1-0) Een prachtige dochter. Het huiselijke geluk zo midden in de nacht blijft toch iets onbetaalbaars.

@studentvroedvrou