Toen Alain Homer in de
vroege ochtend belde, was het nog aangenaam koel. Zelf wilde ik net met de
hondjes langs de vaart gaan lopen, voordat het te benauwend-warm zou worden. De
zon was immers bijna op.
Ik verontschuldigde me
richting hondjes: ‘Duty calls, guys. Sorry.’ Ze keken me kwispelend aan. Jack
Russels verstaan vast geen Engels, maar ze dropen wel af richting mandjes.
In huize Homer was het al
broeierig. De tuindeuren stonden open. Karin liep rondjes en wilde weten of het
bad gevuld mocht. Een blauw ovaal bevalbad, ‘birthpool-in-a-box’ stond klaar midden
in de huiskamer, daar werden rondjes omheen gemarcheerd. In fix tempo mag ik
wel zeggen, zeker als er een wee op kwam.
Ontsluiting was er. ‘Zet
de kraan maar open.’ Opa en oma kwamen binnen. Opa mocht straks de navelstreng
doorknippen. (Dat wist hij nu nog niet eens maar ik had het in het Geboorteplan
gelezen.) Al snel was het bad vol genoeg en met een weldadige zucht liet Karin
zich erin zakken. ‘Hé hé, dat is lekker…’ Ik liet het hartenklopje horen met
mijn waterproof doptone. ‘Netjes. Regelmatig en gestaag, prima!’
Alain zette
een Cd’tje op met rustgevende muziek. We zweefden door de tijd.
Het werd
warmer en warmer in de kamer, de zon kwam dwingend binnen. Karin vroeg of de
ventilator aan mocht. Dat leek me een uitstekend idee. Een robuust kinderkrukje,
welke ik strategisch tussen bad en fan zette, bezorgde mij een win-winsituatie:
Ik zittend in de buurt van de barende, terwijl er tevens af en toe een vleugje
koelte mijn kant op waaierde. Alain en oma lieten in hun handen knijpen en opa
zorgde secuur dat te gordijnen geen streepje zonlicht meer binnenlieten.
Opeens meende ik zelfs eendjes te horen kwaken op de achtergrond. Het was een
liefelijk geluid. ‘Kouwaak, kouwaak, kouwaak.’ Ik
vond het bijzonder dat de familie zo relaxed was en droomde werkelijk weg in een
idyllische gedachtekronkel; ik met de hondjes langs de vaart, en in het riet
verborgen, snaterende waterkipjes, eenden en woerden. Waar koopt men zulk soort
Cd’s? Ik zal het na de geboorte wel vragen. ‘Kouwaak, kouwaak, kouwaak.’
Af en toe
moest Karin plassen, dan schoot ze uit het water. Een meerkoetje had niet
sierlijker kunnen opduiken. Alain droogde haar enigszins en vervolgens stoof ze richting toilet. De laatste
keer terug plofte ze bijkans vanaf het hoofdeinde in het ovale bad. Het had
meer weg van een bultruglanding maar dan met de hobbel middenvoor. Splaaash!
Net op tijd voor de volgende wee. Eentje met flink wat lawaai erbij. Het klonk
als oerdrang en bevrijdde mij subiet uit mijn dagdroom.
‘Persweeën!’
De
ventilator moest uit. De eendjes verlieten plots ook de setting. De muziek
kabbelde voort. ‘Huh?’ Het rustgevende gesnater bleek niets meer en niets
minder dan het krakende ventilator-scharnier. Bij iedere zwaai kreunde de fan
op een manier waar vrouwtjeseenden broeds van zouden worden. Poef. Exit
Cd-verzoek.
Next: Alain stapte met één been in de pool om dichterbij te zijn en toen zagen
we het hoofdje verschijnen. Even extra kracht zetten voor de schoudertjes, daar
volgde het lijfje en Alain had zijn innig gewenste dochter in handen.
Magisch hoe een kindje van grauwgrijs naar rozerood verkleurt na een paar
flinke ademteugen.
Zo te voelen was de navelstreng uitgeklopt, opa kon aan de slag. Daar zag ik
opeens bij de ogenschijnlijke rustige bedachte gordijnenrechthanger vochtige
oogjes. De eer was hem bijna te veel.
‘Wat? Mag ik dat doen?’
‘Ja pap, mam zei dat je dat nog nooit gedaan had, ga je gang!’ Mam knikte instemmend.
Bij
zonsondergang liep ik langs de vaart. Verkoelend voor de plonzende hondjes.
Als je goed luisterde hoorde je ze in het riet. ‘Kouwaak, kouwaak, kouwaak.’
Nu was het mijn beurt voor vochtige oogjes. Kwakende eendjes en een wondermooie
badbevalling.
Gelukkig zijn, ik hou er zo van.
@poldervroedvrouw
Geen opmerkingen:
Een reactie posten