Haar verhaal was, vanwege de taalbarrière, iets onduidelijk. De eerste keer was ze in een Syrisch ziekenhuis bevallen. De tweede keer in het huis van een Syrische dokter. Daar had ik mijn vraagtekens bij, maar in ieder geval geen keizersneden of problemen met inscheuren en nageboortes. Meneer Sharif koos voor het geboortehuis. Ik dacht hoe komen we daar tijdig, zonder vervoer en vanwege het ontbreken van geldmiddelen voor de vereiste eigen bijdrage. De bijna negen zwangere maanden, bezocht ik ze regelmatig thuis, voor mij makkelijk en zeker voor Omaira met haar lage ijzergehalte en moeheid. Service van onze verloskundige-praktijk zullen we maar zeggen. Collega had een compleet kraampakket voor haar, dus in geval van onverwachte thuisbaring hadden we in ieder geval materiaal als celstof-onderleggers, gaasjes en een navelklem
Zaterdagochtend belde Sharif, hij hoefde niet veel uit te
leggen: ‘Pain, Frauw, jij snel komen.’
Ik was net begonnen aan de zaterdagse kraamvisites en
reed van Polderwijk naar het centrum. Precies wetende waar ik moest zijn (in de
voorbije maanden vaak genoeg langs geweest) koerste ik direct richting huize
Sharif. Dochter deed open. ‘Mamma is hier, in de kamer.’
Omaira lag als een zielig diertje te woelen op de bank.
Dochterlief had zichtbaar medelijden met haar jammerende mamma.
Ik onderzocht mamma snel, buiten het zicht van dochter,
en constateerde ruim zeven centimeter ontsluiting. Vertrek naar het ziekenhuis
streepte ik meteen van mijn lijstje.
Ik vroeg Sharif welk kraambureau ze hadden. Hij wist het
even niet.
‘Misschien heb je een boekwerkje met de info gehad?’ Er
werd naarstig gezocht in allerlei laatjes en kastjes, een aantal mogelijke kraamcentra
noemde ik op maar niks deed een belletje rinkelen.
Omaira en ik togen naar boven.
Er was een piepkleine slaapkamer, waar een tweepersoonsbed klem stond tussen schuin
aflopend dak en een enorm kinderledikant vol met babybenodigdheden. Ik zag een
wipstoeltje, een babymobiel met kleurige plastic olifantjes, een berg kleertjes
in allerlei maten, een verfrommeld roze dekbedje
met bijpassende olifanten erop, dekens, okergele sierkussentjes en een paar groene
pakken kraamverband (drie-halen-twee-betalen). Er stond een commode tegen de
muur met meer babykleertjes plus waarschijnlijk kleding van de vorige dag, of
wasgoed ongesorteerd. Enfin: enige vorm van nesteldrang was dit huishouden
geheel vreemd gebleven.
De gekregen kraamdoos kwam goed van pas. De overtollige dekens,
dekbedden en kussens parkeerde ik in de kamer ernaast, een emmer met een
vuilniszak, een opgeruimd aankleedkussen, mijn verloskoffer, doptoneapparaat en
disposebels gaven mij mijn overzicht en rust in de hectische chaos. Er was een
kraamverzorgende onderweg hoorde ik van Sharif. ‘Super!’ complimenteerde ik
hem.
Omaira kermde en liet zich schuin op bed ploffen. Een
prima plek. De kleine vrouw lag dwars over het voeteneinde, dat paste precies.
Het harteklopje klonk gestaag door het apparaat. ‘Boinkboinkboink.’ Sharif en
dochter riepen verheugd tegen elkaar dat ze het baby’tje hoorden. Omaira kreunde
met meer lawaai, het leek van onder uit haar keel te komen. ‘Grrrrroooouw.’
Toen ik erbij kwam zitten, zakten we bijna door het bed. Een
badkrukje bood uitkomst, nu had ik mijn eigen zitplek en hoefde ik niet onhandig
op mijn knieën of met kromme rug te begeleiden.
Het was niet meer tegen te houden. We moedigden Omaira gedrieën
aan. ‘Yeaaah.’
‘Goed zo, hou vol, ik zie zwarte haartjes!’ Dochter hield
de handen voor haar ogen, Sharif hield hoofdschuddend zijn hand voor de mond.
Dit had hij nog nooit gezien.
En opeens was er een hele baby. Een mensje, een meisje.
Met een prachtig koppie krulhaar. Hard huilend kleurde ze al snel naar
dieproze. Ondanks de stapels babykleertjes was er geen enkele hydrofiele luier
te vinden. Ik wikkelde het kindje daarom in fleurig-gekleurde handdoeken.
Het stond haar schattig bij die zwarte natte lokken en
die grote donkere ogen die spiedend om zich heen leken te kijken. Wat een
beauty. Ze kreeg naar ik begreep een Syrische bloemennaam.
Welkom in Zeewolde.
@poldervroedvrouw
Geen opmerkingen:
Een reactie posten