Wereldlichtjesdag

Dit stukje bos bewandel ik wel vaker, voor ik er erg in heb tuimelen mijn gedachten om en om naar speciale herinneringen. Het is een brede brandgang met opgeschoten gras en stekelige brandnetels, dichte struiken aan beide kanten in herfstige tinten, ronddwarrelend blad in alle schakeringen van bruin, oranje en rood. Met headphones op luisterde ik hier enige tijd geleden mee tijdens de afscheidsdienst van een vriend. Tijdens coronatijden liep ik er ter nagedachtenis aan mijn oudoom waar praktisch gezien slechts door een klein gezelschap afscheid van genomen mocht worden. Het bos ruikt naar herfst, ik hou van de relaxte sfeer die er hangt, zeker om alleen te zijn met mijn mijmeringen. In stilte huilen werkt soms bevrijdend, niemand die het ziet, behalve misschien mijn twee hondjes. Dan struikel ik. ‘Sodemieter!’ een krachtterm ontsnapt me. De hondjes snuffelen bezorgd aan hun baasje. ‘Het gaat wel hoor jongens, gelukkig niet in de brandnetels.’ Vanwege het gevallen blad, zie je de hobbeligheid en verstopte kuilen bijna niet. Of ik liep slecht op te letten. Met één natte, bemodderde knie vervolg ik het pad. Herfst is een fijn jaargetijde. Wintertijd, voor je het weet is het Sinterklaas, gevolgd door Kerst en het nieuwe jaar. Wereldlichtjesdag. Mijn gedachten-tuimelaar houdt abrupt halt. De tweede zondag in december (12-12 2021) is dit jaar de dag van het overleden kind. Wereldwijd komen mensen bij elkaar om overleden kinderen te herdenken. Zij steken om zeven uur in de avond een kaarsje aan. Door de verschillende tijdzones op onze planeet ontstaat hierdoor een golf van licht, zodat de aardbol een beetje lichter wordt voor de mensen die hun kleintje hebben verloren en daarbij mogen beseffen dat ze niet alleen zijn met hun verdriet. Dit boslaantje leent zich reuze voor mijn overdenkingen, mits ik op blijf letten voor valkuilen en plassen. Ieder jaar heeft ons dorp wel een aantal geboorten van kindjes die niet zullen opgroeien tot volwassen individuen. Zoontjes en dochtertjes die enorm worden gemist en voor eeuwig in harten bewaard. Ik denk aan de bescheiden plekjes op de begraafplaats, de kleurige ballonnen die werden opgelaten, ik denk aan de keer dat ik naar een crematie ging. Hoe dapper de jonge mensen die dit overkomt zonder uitzondering zijn. Ga er maar aanstaan, net bevallen en dan alles, wat je never-nooit bedacht had, organiseren. Allerlei aangelegenheden en momenten passeren de revue. Ik denk aan de bijzondere geboortekaartjes die gemaakt werden soms om de start van het leven tegelijk met het verdriet van verliezen aan te kondigen. De namen die gegeven werden om geliefde kindjes voor altijd bij hun eigen naam te kunnen noemen. Gedichtjes die erbij afgedrukt staan, tekeningen die worden gekozen, een lief lettertype, inventief kleurgebruik, natuurtinten of zachtroze, babyblauw, zilver, goud. Bewonderenswaardig hoe je van een dergelijke bedroevende gebeurtenis toch nog zoiets schitterend-moois kan maken. Een enkele dag per jaar om te herdenken is natuurlijk nooit genoeg, zelfs een dagelijkse bos-brandgang zal nimmer voldoende zijn voor de jonge ouders. Onwerkelijk voor een ieder het niet heeft meegemaakt. Nu zit er een versje in mijn hoofd, hoe ging het ook alweer precies? Hardop declameer ik het daarom. In mijn peutertijd ooit geleerd, maar eveneens op een indrukwekkende geboorte-overlijdensannonce gelezen. Hoger dan de blauwe luchten en de sterretjes van goud woont de vader in de Hemel die van alle kinderen houdt. Vervolgens probeer ik het te zingen, de melodie is mij bekend, maar kan geen toon houden. Ook omdat een brok in mijn keel het me moeilijk maakt. In het ruisende bos beeld ik me in dat een ijle meisjesstem het liedje zingt. Opgelucht dat alleen de hondjes zullen opmerken hoe ik naarstig in mijn zakken zoek. ‘Nee, jongens,’ snotter ik, ‘geen hondensnoepjes dit keer, ‘t is alleen m’n zakdoek. Maar jongensjongens, wat een verdriet…’ @poldervroedvrou