Zusje


Het was een lange nacht van weeën wegzuchten en volhouden. Tegen het ochtendgloren werd oma opgetrommeld voor Elvira, de aankomend grote zus. We hoorden hoe de gezellig kletsende Elvira werd geholpen met aankleden en tandenpoetsen. Ondertussen legde oma uit dat de baby die ochtend vast en zeker geboren zou worden en waarom de slaapkamerdeur van pappa en mamma dicht bleef. Wij puften door in de warme kraamkamer. Met het enorme bed hoog op klossen onder een schuinaflopende wand en een strijkplank als bijzettafel, hadden we verder niet veel ruimte over. Het was nauwelijks afgekoeld die nacht en we besloten het kiepraam stukje te openen.
‘Laten we opletten, het te sluiten als de baby er is, om tocht te voorkomen,’ zeiden de kraamverzorgster en ik tegen elkaar. ‘Maar voor nu is het wel even lekker.’ We snoven de frisse lucht in en een perswee kwam opzetten.
De hond blafte in de tuin, nu duidelijk te horen. Via een kier langs het rolgordijn zag ik hoe hij achter een bal aanrende. In een hoekje van de tuin stond Elvira, ze deed net of ze druk was met het gooi-en-breng-spel. Ik zag wel hoe ze met een schuin oog naar boven keek en wij werkten ons zwijgend door de laatste perswee. Enkele ogenblikken later vulde de kamer zich met krachtig babygehuil.
‘Whèèèè-wheèèèè-whèèèèèèè.’
Een kippenvelmoment dat deze ochtend qua ontroering ogenblikkelijk werd overtroffen door de juichende kinderstem vanuit de achtertuin.
‘Ik hoor het. Joehoee! De baby is er! Horen jullie het? De baby is er! De baby is er. Joehoeee, de baby!’
Ze danste erbij en zong de woorden als een eindeloos refrein met schrille 'joehoee'-uithalen. Wat een ontlading, -joehoeee- de hele wijk mocht meegenieten. Het raam lieten we open en ik veegde stiekem een traan van mijn wang.

:)