Wonder boven wonder

                                                    #notetostudentmidwifeathomebirths plz keep wallpaper clean at all cases!

Er zat een wijsje in mijn hoofd, terwijl ik de happening aanschouwde. Het kinderlied dat verhaalt over twee beren en de broodjes die ze smeerden. Vooral het refreintje echode lekker banaal rond.
‘Hi hi hi, ha ha ha, stond erbij en keek erna…’
Want dat was wat ik deed.
Mijn stagiaire ‘Jo’ probeerde in het ene hoekje van de petit kleine slaapkamer om niet in de weg te staan. De kraamverzorgster en ik stonden in de andere hoek, pal naast onze barende maar wel zoveel mogelijk uit zicht van de draaiende camera’s.
De videocamera zoomde in op die plek waar vruchtwater vermengd met huidsmeer al afliep.
In de race voor een Oscarnominatie ‘beste mannelijke bijrol’ zat onze aanstaande vader op de knieën naast zijn eega.  Geen seconde van het live spektakel  wilde hij missen, tevens zat hij startklaar om, zodra mogelijk, zijn eigen kind aan te pakken. Niemand in de kamer wist wat het worden zou, een schattig roze mutsje en een stoer blauw petje wachtten liefelijk naast elkaar op de hete kruiken. Het niet weten, maakte het extra spannend. Als de tijd daar was, dan was het vroeg genoeg. Zo hadden we het afgesproken.
De ware hoofdrolspeelster, zoals altijd in mijn favoriete filmgenre, was natuurlijk de barende. Zij werkte, perste, zwoegde en gromde. Meer vruchtwater stroomde en haartjes kwamen in zicht. De boreling was ontegenzeggelijk aan het laatste bochtje begonnen. We zagen hoe het koppetje draaide en draaide. We verwonderden ons over de powervolle wilskracht van deze vrouw en de onvoorwaardelijke inzet van haar partner.
Fenomenaal hoe die twee zo baren konden.

Een film zonder regisseursaanwijzingen. Na de geboorte van het hoofdje en de schoudertjes omvatte pappa zijn kind en met een boogje belandde het tussen de borsten van mamma. Het huilde amper, want het was precies waar het zijn moest. Daar hadden we ons wonder boven wonder en zelfs nu hoefde nog niemand perse te weten of het een jongetje of een meisje was.

Blij waren wij allen.

Jo hoopte dat ik haar stiekeme tranen niet zag. Maar ik dacht, lieve Jo, hoe denk jij dat je dit beroep al die jaren kunt volhouden, als je bij het zien van één van je eerste geboortes al niet meer ontroerd zou raken? Jo’s  taak werd het nakijken van moederkoek en kind, ze vervulde haar kleine bijrol met verve.  De camera registreerde tout. Hoe Jo iets te enthousiast zwaaide met de nog nadruppelende koek -wat mij liet vrezen voor het behang- en vervolgens hoe zorgzaam en toegewijd Jo de baby van top tot teen nakeek. Alles zat erop en eraan. Bovendien constateerden wij dat beide balletjes waren ingedaald.

Toen konden we er niet meer omheen.
Our mistery guest bleek een jongentje.
Abdiël, met vreugde!
Hi hi hi, ha ha ha, ik stond erbij, en ik keek ernaar.

 
@poldervroedvrou