Verdoving

‘Een opening van tien centimeter, wat zou ik daar toch blij mee zijn…’ Ik verslik me bijna waardoor mijn lach meer weg heeft van een gorgelend afvoerputje. ‘Ontspannen, ontspannen en ietsje verder open, dit is nog niet eens drie. ’ De grappenmaker heet Hajo en hij is mijn tandarts.
De begeleiding van de geboorte van zijn jongste in 1991, één van mijn eerste Zeewoldense bevallingen, gevolgd door een onverdoofde wortelkanaalbehandeling in de zevende maand van mijn eigen zwangerschap, bezorgden ons dit eindeloze gespreksonderwerp.
Baringspijn versus boren en trekken, onlosmakelijk met elkaar verbonden. Tandarts en mondhygiëniste lachen altijd hoofdschuddend om de piepende, sputterende en met haar tenen wiebelende Poldervroedvrouw in de stoel.

Veertien dagen geleden belde Pamela, het klonk of ze weeën had. ‘Nee!’ kermde ze, ‘Kiespijn. O, ik weet niet meer waar ik het zoeken moet, was het maar de bevalling, dan wist ik tenminste dat er een eind aan kwam.’ Ik adviseerde de hoogzwangere Pam contact op te nemen met haar tandarts en mijn tong voelde onbewust even aan mijn boosdoener van eenentwintig jaar geleden.

Brrrr.
Het vervolg? Gisterochtend zeer vroeg: Q aan de lijn, partner van Pamela. Q wist het zeker, deze keer waren het weeën. Ik snelde er heen en herkende direct iets in de vastberaden manier waarop Pamela de heftige krampen opving. ‘Beter dan kiespijn?’
Ze knikte van ja.
Ik voorspelde dat ze voor de koffie wel eens bevallen zou kunnen zijn en trommelde subiet mijn aflos, Marjolein met stagiaire Leonie, op. Het slaapkamerraam gaf een weids zicht op de dijk en ik vroeg brutaal aan Q of hij voor mij na afloop een mooie foto wilde maken van zijn kind, onze stagiaire én het uitzicht. Het aflossingsteam arriveerde en ik spoedde me naar het spreekuur.
10:15 sms: Florian! Yess!

Mijn persoonlijke bekentenis? Vooruit: Ik vraag mijn tandarts voor alles wat geboord en gevuld moet worden om verdoving, want ja -euhm-, Poldervroedvrouw is kleinzerig.

Voorts begeleid ik liever bevallingen en behoor daarbij tot het gilde der ouderwetse ‘Pijn-hoort-erbij’-vroedvrouwenmaffia. Zelf bevallen? Ik vond het een helse klus. Maar vanuit het standpunt: ‘Baringspijn heeft een functie’, beet ik me erin vast, -en in een dubbelgevouwen washandje, blij dat wortel en kies weer synchroon liepen- en perste mopperend, sputterend en grommend, mijn achtponder door die magische tien centimeter ontsluiting.
Zònder verdoving.


MW