Twee maal GOUD


 
Om mijn collega de gelegenheid te geven haar kinderen zelf op bed te leggen, bied ik aan Hélène en Enzo Lando te bezoeken. Een extra zetje om te zorgen dat de weeën niet weer afzakken, is mijn doel.
Hélène wenst een waterbevalling en Enzo wil weten of hij het opblaasbad in orde kan maken.
Voldoende ontsluiting, helder vruchtwater. Hélène laat zich dapper in de weëendans-endorfines zinken. 'Vullen maar!' is dan ook mijn commando.
Enzo verslikt zich in zijn koffie.
'Echt?'
Even wennen aan de 'het-is-werkelijk-begonnen'-fase.
De zon gaat onder, Hélène puft en Enzo vult. Ik schrijf een overdracht, zet bevalbenodigdheden klaar en ben stiekem jaloers op mijn collega die zo een gespreid waterbedje gaat aantreffen. Mijn mobiel piept bescheiden. Een appje: [ww bij de Hakjes, ik ga eerst daar kijken, daarna jou aflossen?]
Als het volgende appje bericht over goede weeën, ontsluiting en de keuze voor een badbevalling in het geboortehuis, typ ik terug dat ik bij Hélène blijf. [Succes met familie Hak!]
De mobiel gaat op 'stil', zodat Hélène niet meer afgeleid wordt door piepjes en klingeltjes.

Ik bewonder de ingetogenheid van Hélène. Enzo heeft drijflampjes. In het schemerdonker van de kamer laat Hélène zich in het warme water zakken. Het is een idyllisch gezicht hoe de romantische kaarsjes rond haar bolle buik drijven. Een elegant zwart bikinibovenstukje, het lange haar in halfnatte slierten rond het gezicht, de punten uitwaaierend in het water. Haar hoofd leunt op de opblaasrand, ogen gesloten, de bolling van de buik net boven de waterspiegel. Ik vraag of ik een fotootje naar collega mag appen. Zonder flits, wazig en onderbelicht, maar de serene sfeer is en één plaatje gevat.
In het geboortehuis staat de warme kraan inmiddels ook open verneem ik.
Als beroepsgenoten onder elkaar (gr)appen we in stilte over verschillende Olympische zwem- onderdelen. Vannacht zwemt Ranomi Kromowidjojo een finale. Wij hier hopen op synchroon- zwemmen, Hélène in haar opblaastobbe en Emmy Hak in het geboortehuisbad. 

Ik bemerk subtiele veranderingen in Hélènes manier van ronddobberen en durf desgevraagd een voorzichtige voorspelling te doen.
'Middernacht.'
'Echt?'
Enzo kan het verloop nauwelijks rijmen met hun eerste bevallingservaring. (Meer dan twee weken overtijd. Ingeleid, continue aan babyhart-filmbanden, infuuslijnen, plat op bed, flink ingeknipt, alles erop-en-eraan.)
'Ja jongen, je vrouw gaat hier, in dat bad, in jullie eigen huiskamer, jullie eigen baby baren. Goed hè?'

Er volgt een omslagpunt als een hekgolf. Hélène snapt niet wat haar overkomt. Oerkrachten alsof je kopje onder wordt getrokken. Een langgerekte keelgrom ontsnapt haar. 'Laat het maar gebeuren...' fluister ik. Het is half twaalf als ik donkergekleurde krulhaartjes ontwaar.

'Op die badbevalfilmpjes zie je die vrouwen altijd zo geluidloos en gracieus bevallen,' moppert Hélène in haar weeënpauze. Het valt haar tegen hoeveel kracht en krachttermen ze nodig heeft bij het persen. Ze had zichzelf de rol van sereen barende zeemeermin toebedacht en schrikt van haar walrusgeloei.
Enzo en ik sussen.
'Het valt echt reuze mee Hélène.' 
'Ja, laat de natuur zijn gang maar gaan.'
'Joh, je bent in je eigen huis, je hoeft aan niemand verantwoording af te leggen.'
Enzo, nu in zwembroek, gaat achter Hélène zitten. Wee na wee roeien ze tot het uiterste. Ik voel het oude litteken niet voldoende meerekken.
Hélène merkt het ook.
'Het... past... NIETOeoeargh!'
Een minuutje voor twaalf pak ik de schaar erbij.
Hélènes verzoek om de geboorte heel bewust mee te maken, wordt ingewilligd door de natuur zelf.( En Hélènes power) Uw vroedvrouw leunt naar achteren.
De passage verloopt in slowmotion. Hélène kijkt en grijpt in het water, Enzo kijkt over haar schouder mee. Om exact middernacht glijdt het walrussenbabytje het bad in. Heel langzaam haalt Hélène het naar zich toe. Als alles gedaan is app ik: [Arvin Lando is er!]
2.48: [Maureen Hak is er ook]
Ranomi wordt die nacht vijfde, ze moet Hélène en Emmy voor zich laten. Die hebben beiden GOUD. 


 

@poldervroedvrou