Water

‘Mag ik in bad blijven liggen?’
‘Dat is nog eens een goed idee!’
Per toeval zijn we met twee verloskundigen om de bevalling van Marloes te begeleiden. Nu we spontaan de set gaan ombouwen voor een badbevalling, komt dit bijzonder handig uit. Onze waarneemster Annabel gaat voortvarend aan de slag. Voor Melle organiseert ze een krukje, voor het uitstallen van de bevalbenodigdheden gebruiken we de deksel van de wasmand.
Marloes puft zich gestaag door iedere wee. Ze draait en woelt, zweeft en rolt door het ruime bad. Grijpt dan weer naar de koude kraan, dan weer naar de warme, of knijpt ferm in de bovenarm van Melle. Als de wee afzakt, komt ze even uit haar trance en beziet hoe wij alles klaar zetten.
‘Hoe gaat het nu verder dan?’
‘Het wachten is op de krachtige persweeën. Het zou wel makkelijk zijn, als je met je hoofd naar het voeteneinde draait, dan heb je de meeste ruimte voor de geboorte van je kindje.’

De aparte driehoekige vorm van het luxe ligbad lijkt gemaakt voor het baren van waterbaby’s.
Het uitzicht vanuit het badkamerraam is op de ingezaaide akkers. In rechte rijen groeien bieten, aardappelen of misschien wel uien. Groene polder, bleekblauwe lucht en her en der een wolkje. Ik zie en een verlaten rode tractor aan het eind van het land, misschien dat Melle daar in zat, voor hij binnen geroepen werd. Verder valt iets me op wat zelden gebeurt hier in de polder. De windmolens staan stil. Het buitenleven on hold, in afwachting van.

Met de kraamverzorgster erbij, wachten we op de overloop. Annabel steekt haar duim naar me op, en over en weer gebaren we dat we zo trots zijn op ‘onze’ dappere Marloes. Wat we elkaar moeten zeggen gaat op fluistertoon. Respect voor de barende, stilte voor de storm.

Dan horen we herkenbare geluiden aanzwellen vanuit het bad. Oerkrachten doen hun werk.
‘Oeioeioei, het doet wel zeer hoor!’
We zien het hoofdje komen en leven met haar mee. Bij het laatste stukje houden we allemaal onze adem in. Het warme water staat spiegelglad stil als het kindje beheerst het bad in glijdt. Hij kijkt naar ons, wij kijken naar hem.
Wondermooi.

:)


Ooievaar



Wie dat toch ooit bedacht heeft, met die ooievaars...
En dan de traditie, om een uitgezaagd exemplaar in de tuin te zetten, ter aankondiging van de komst van een kindje.
Na al dat oranje, lekker weer roze en blauw wat opvalt.
Een vrolijk gezicht, zo in de uitgestrekte polder.

:)

Vasthouden


Posted by Picasa
Warme voeten houden tijdens de bevalling, waarom?
Door warmte ontspannen je spieren; door kou verkrampen ze. Warmte is dus belangrijk om ontsluiting en indalen te bevorderen en de weeën niet af te laten zwakken.

Naomi had de warmhoud-tip goed onthouden, een kersenpittenzak in de rug en een stel schattige roze-grijs gestreepte sokjes aan de voeten. Ze riep afwisselend dat ze het warm of juist weer heel koud had, terwijl haar wangen gloeiend rood zagen. We legden koele washandjes op het voorhoofd, dekten haar rillende lijf toe met een fleece-dekentje en lieten haar puffen en blazen als een locomotief op volle stoom. Als de wee heel heftig doorzette, wiebelde ze met haar tenen, kneep ze in Leo’s hand, snoof ze zo goed en zo kwaad als het ging door de neus in, en blies, op instructie van onze studentverloskunde Renske, alle ingeademde lucht in drie pufjes weer uit.
‘Hou vol, Naomi, het eind is in zicht.’
Ik bekeek het van een afstandje, want veel hoefde ik er niet aan toe te voegen. Behalve dan, dat ik af en toe de neiging moest onderdrukken om de sokjes op te hijsen. Later zag ik dat het slechts leek alsof ze afgezakt waren, omdat een enkelmodel betrof.

Persweeën dienden zich aan en nieuwe aanwijzingen over ademinhouden-vasthouden-en-volhouden werden gegeven. Leo ondersteunde het ene been van zijn vrouw, ik het andere, Renske en Naomi werkten zich samen door de laatste persweeën tot het moment dat er -in ene- een complete baby ter wereld kwam. Een jongetje.
Leo bezag het met open mond. Een heel kind wat daar, na al dat puffen en persen, zomaar opeens zijn gezinnetje vormde. Ik kon het tafereel mooi gadeslaan en probeerde me in het hoofd van deze jonge vader te verplaatsen. Verwondering, opluchting, trots, blijdschap, zijn moedige vrouw, zijn prachtige zoon. Ik keek naar de manier waarop hij met de mouw van zijn shirt stiekem langs zijn ogen wreef.
Die Leo, Naomi’s rechter voet -met roze-grijs gestreepte sok en al-, nog altijd klemvast onder zijn oksel. Vasthouden was hem gezegd, en dat was wat hij deed.
Mijn kleine dierbare details.


:)
@poldervroevrou