Adembenemend

‘Maar Poldervroedvrouw, al die mooie verhalen over dat thuisbevallen, het zal toch ook wel eens anders gaan?’

Als je zwanger bent, vliegen de meest spannende verhalen over weeën, persen en baren je geheid om de oren. Vruchtwater over het tapijt, ellenlange ontsluitingsfases of juist onhoudbaar snelle ‘stort’-bevallingen, scheuren, knippen, hechten en slapeloze kraamtijden door naweeën, tepelkloven, aambeien en huilende baby’s. Let er maar eens op, hoe spectaculairder, hoe beter.
Zelf houd ik meer van die ‘alledaagse’ bevallingen waarin kleine details het zo leuk en ontroerend maken. Over het algemeen weinig bloedstollende sensatie rond goedverlopende thuisbaringen.
Dat onverwachte ontwikkelingen je opeens de adem kunnen benemen, merkten we op vrijdag-de-dertiende.

Een telefoontje over regelmatige krampen in de onderbuik, met de vraag of ik langs wil komen. Dus, op naar onze nieuwste nieuwbouwwijk voor een gemoedelijke thuisbevalling. Ik ga samen met Jeanny, onze Belgische leerling-vroedvrouw en zal haar wel eens even laten zien, hoe er hier in de polder gebaard wordt.
Als eerste luisteren we met de doptone. Tot onze verbazing klokken we het babyhartslagje rond de honderd waar deze normaliter ruim boven de 120 moet zijn.
Vreemd.
Jeanny luistert geconcentreerd naar de hartslag, die na iedere wee verder lijkt te dalen en ik houd mijn adem in.
Is dit goed?’ vraagt de aanstaande moeder.
‘Nee,’ zeg ik, ‘Hier moesten we maar niet bij thuis blijven.’
Op naar het ziekenhuis.

Aangesloten aan de apparatuur op de verloskamers, klinkt het hartslagje dapper via de luidspeaker van het CTG-apparaat. Veel ruimte om opgelucht adem te halen, krijgen we echter niet. Bij de eerste de beste wee duikelt de hartslagfrequentie wederom naar beneden. Nu zelfs tot ver onder de tachtig. De gynaecoloog schudt bedachtzaam zijn hoofd.
‘Jullie zijn duidelijk niet voor niets gekomen. Dit kindje heeft het benauwd.’
Zo wordt er, amper een uurtje na ons eerste huisbezoek, in het ziekenhuis een keizersnede verricht.

Het resultaat mag er zijn. Vol bewondering bekijken de we baby wanneer hij aan ons wordt geshowd. Op vaders gezicht zien we de blije opluchting over de goede afloop, baby Nicolas zelf huilt met bozig gebalde vuistjes, de Belgische Jeanny lacht om zoveel leven, en uw Poldervroedvrouw?
Poldervroedvrouw blaast weer langzaam uit.


:)



-Deze column was ook te lezen in de BLIKOPZEEWOLDE en de WIJ-site-