Mand!


Er was een grappig tv-item bij de ‘DeWereldDraaitDoor’-filmpjes. Een enthousiaste verzamelaar mocht voor de camera iets vertellen over een antiek voorwerp. Een porseleinen mandje. Hij hield het item met trots omhoog, en er volgde een hele verhandeling over oudheid, herkomst en waarde. De regisseur vroeg of het iets korter kon, en meneer vertelde het nogmaals, maar dan zonder de extra uitweidingen over jaartallen en werktechnieken. ‘Korter!’ zei de stem van de regisseur buiten beeld en ik kreeg het idee dat het arme meneertje een beetje in de maling werd genomen. De antiquair begon braaf weer bij de eerste zin, sprak zo snel als mogelijk, zijn uitleg was bijna niet meer te verstaan. Hij eindigde met : ‘…origineel mandje van Tichelaar.’
‘Korter!’
De regisseur was op dreef.
‘MandjevanTichelaar,’ riep het meneertje.
‘Nog korter!’ scandeerde de regisseur.
Meneer de antiquair liet zich niet van de wijs brengen, keek recht in de camera en riep: ‘MAND!’

Mijn stagiaire is heel correct. Ik luisterde mee tijdens haar uitleg over allerlei verschillende onderzoeken. Vragen werden gesteld, getallen en rekensommen over uitkomsten besproken. Haar toehoorders letten goed op, zij wilden alles weten.
Ik bewonderde de exacte kennis, maar ons spreekuur liep wel een beetje uit.
De volgende zwangere was bijna veertig, zij behoefde de, sinds één januari veranderde, uitgebreide uitleg inzake kansen en mogelijkheden met betrekking tot de gezondheid van haar nog ongeboren kindje. De zwangerschap bleek pril, het hartslagje was zelfs echoscopisch nauwelijks waarneembaar.
‘We hebben een mooie folder,’ fluisterde ik, ‘dan kan ze thuis lezen. Als de zwangerschap is gevorderd, praten we verder.’
Totaal hadden we die dag vijf intakes, met vijf maal de bijbehorende prenatalediagnostiek-counseling.
‘Bij hele prille zwangerschappen vraag ik eerst of ze er iets over willen weten, dan geef ik de folder mee, om alvast na te denken en ik zeg dat we er een volgende keer op terug komen.’ tipte ik nogmaals.
Ariëtte deed haar best om het complete verhaal in steeds kortere versies te brengen. Het lukte redelijk, zeker toen ze me halverwege haar verhandeling per ongeluk aankeek. Ze leek te schrikken en dacht waarschijnlijk: o ja, …korter. Ze pakte het  oranje informatieboekje uit de kast, vervolgens showde ze doodkalm, bladzijde voor bladzijde, wat er zoal te lezen viel.
Ik probeerde niet in slaap te vallen.
Aan het eind van onze ellenlange spreekuurdag, net voor onze allerallerlaatste intake, vroeg ik of ze het, voor deze ene keer, echt kort wilde houden. Het stel in kwestie bleek slechts enkele dagen overtijd, zij hadden zich verrekend in maanden en cyclus.
Ariëtte pakte een informatieboekje van de stapel in de kast. Draaide het aan de punten een keer tussen haar vingers en legde het aarzelend voor zich neer op het bureau. Ze liet het boekje dicht en wachtte een moment.
Drie kwartier zorgvuldig ingestudeerde counselingtechnieken werden samengebracht tot één korte actie.
Haar vlakke hand kwam met een ferme klap neer op de voorkant.
Bam.
Ik was wakker.
‘Uitleg volgende keer!’ wat was ze zei.
MAND met uitroepteken, was wat ik dacht.

 @poldervroedvrou