Echo


Bijna tien jaar geleden startte de praktijk met echoscopie. Een bijzonder waardevolle aanvulling op ons werk als dorpsverloskundigen. Voordien lukte het ons pas na de twaalfde week het hartje met een doptone te laten horen. In geval van medische indicatie werd naar de gynaecoloog verwezen. De Ultrasound-echotechniek startte rond 1913 omwille van experimentele dieptemeters in de scheepvaart. Anno 2016 kunnen we bijna niet meer zonder echo-expertise ter completering van de zwangerschapscontroles.

Tegenwoordig nodigen we de prille zwangere al vroeg uit voor een ‘vitaliteitsecho’. Niets is zo ontroerend als meebeleven van vreugde bij het zien van een kloppend hartje op het beeldscherm. Al betreft het soms slechts een speldenknopje.
‘O, kijk toch eens, ons kindje!’
Wij houden ons bij voorkeur aan de protocollaire richtlijnen ten aanzien van het verrichten van verantwoorde zwangerschapsecho’s. Vitaliteitsecho, termijnecho, groei- en liggingscontrole. We hoeden ons voor de ‘pretecho’-cultuur, al maken we best weleens vrijblijvend een extra ‘echootje’ op verzoek. Maar de luxe van echoscopie in eigen beheer, is meer dan goud waard. Bij bloedverlies, na een val of buikpijn: ‘Kom direct maar langs!’ in plaats van wachten op een ziekenhuispolikliniekafspraak na het weekend.

Hoe ik op één enkele ochtend in een achtbaan van emotievariaties kan meereizen, verbijstert me herhaaldelijk.
De eerste van deze dag is bang dat het niet in orde is, want ze verliest bloed.
‘Kijk, hij doet het nog!’ roept haar man, met de bijbehorende vreugdetranen.
Huilen.
Opluchting.
Want het hartje klopt. Alles blijkt in orde. Ik snif stiekem met hen mee.
De volgende heeft alle denkbare zwangerschapsverschijnselen.  Onbevangen, met man aan haar zij kijkt ze verwachtingsvol naar het beeldscherm.
Huilen.
Hartverscheurend.
Want het hartje klopt niet. Het kindje ligt stil onderin de baarmoeder. Halfslachtig dring ik mijn tranen terug. Ik had het ook zo graag anders gewild.
De volgende is geschrokken van een positieve zwangerschapstest en hoopt dat ze het mis heeft.
Huilen.
Ongeloof.
Want er klopt een hartje. Ik bijt op mijn lip.
Mijn koffiepauze offer ik op voor een van de fiets gevallen dame. Een flinke smak, blauwe plekken. Boos op haar eigen onhandigheid.
Huilen.
Ontlading.
Want het hartje klopt. Alles blijkt gewoon in orde. Kippenvel, beiden. Ik wrijf over mijn armen en bemoedigend over die van haar. ‘Fijn hè?’ Voorzichtig gaat ze weer op pad.
Mijn spreekuur loopt uit. Lauwe koffie en voor omschakelen van de ene naar de andere emotie is nauwelijks tijd.
Trotse blijheid bij een aanstaande vader, vrijwel tegelijkertijd ontdekten we een tweede knipperlichtje. Traantjes bij moeder, want hoe moet dat straks in huis en auto? Of hoogzwanger zijn? Hoe gaat een tweelinggeboorte? Vader ziet alleen maar voordelen. Ik begrijp beide.

Wat ik vind van MyBabyWatcher. Een niet tegen te houden techniek waar de ouders zelf een ‘HomeUltrasound’ kunnen maken. Meestal grap ik: ‘In ieder geval  alsjeblieft alleen onder kantoortijd.’ Dit om te voorkomen dat ik door ongeruste ouders midden in de nacht wordt opgeroepen bij het vermoeden van een gekke tumor, wat nader bezien gewoon een drol in beeld blijkt.
Maar, waar is waar, een echografisch kijkje in je baarmoeder, het is magisch.
Ik herinner mij een VHSvideoband die mijn man en ik om 00:00u 1-1 1992 afspeelden te midden van de nog onwetende aanstaande opa’s en oma’s.
‘Wat is dat?’ vroeg mijn schoonvader.
‘Dit is jullie toekomstige kleinkind,’ zei mijn man.
Huilend begonnen we dat nieuwe jaar.

 

@poldervroedvrou