Salsa


‘Nog twee per week?’

‘Ik ben al geminderd hoor, aan het begin van de zwangerschap waren het er wel tien.’


Nerine is in de laatste maand van haar zwangerschap en danst Salsa. Minstens twee uur per week, biecht ze op. Als assistente van een dansleraar showt ze de pasjes en technieken, en zolang ze zich er goed bij voelt, wil ze graag doorgaan met het dansen. Ze vertelt het me terwijl ik de ligging van de baby tracht te bepalen.
Het kontje ligt in ieder geval bovenin en voorts kan ik Nerine laten voelen hoe netjes het babyhoofdje in het bekken is gezakt. Als ze opstaat van de onderzoeksbank draait ze met een paar handige bewegingen het lange donkere haar weer in een strakke knot en zet het vast met een grote gebloemde haarclip. Ze hijst haar hippe heupbroek tot net onder de bolle buik, trekt het T-shirt strak erover en dan kijkt ze me doordringend aan. Mij valt de bijzonderheid van de helderblauwe ogen bij het donkere haar op. Sproeten rond de neus bij een lichte huid. Ik mijmer over de combinatie met haar Antilliaanse vriend, en bedenk dat het vast een heel mooi baby'tje gaat worden.
Nerine schraapt haar keel.
'Euhm.'
Ik vraag me af wat ze van me wil weten.
'Dat dansen hè?'
Aha, Nerine polst mij voorzichtig of Salsadansen bezwaarlijk is als je hoogzwanger bent. Tijdens de lessen gaat het om de Cubaanse versie van deze Latijns-Amerikaanse dansstijl, met Freddy danst ze meestal op de Antilliaanse manier, ze geeft me wat uitleg over instappen op de 'Eerste' tel, of bij de Antillianen juist bij de 'Derde' en ik doe net of ik het snap.
Ze demonstreert mij een korte danspas en ik doe haar lachend na, tenminste, ik doe een poging tot en we lachen samen.
Dansen en bewegen tot aan de bevalling?
Ik vind het juist geweldig.
Een ingedaald hoofdje, los in de heupen, conditie als een topsporter. Mijn vroedvrouwenhart kijkt nu al uit naar haar Salsaweeëndans, kom maar op met die bevalling.

Vier dagen voor de uitgerekende datum rinkelt mijn dienstmobiel op de vroege zondagmorgen.
‘We denken dat het is begonnen.’ Freddy geeft me een ooggetuigenverslag van hun doorwaakte nacht. Er zijn krampen om de paar minuten, er wordt gebraakt, ze is moe, ze staat onder de douche en ze vindt het niet meer leuk.

Freddy en Nerine wonen twee trappen hoog, zonder lift. Ik moet even op adem komen als ik bovenaangekomen ben. In de gang staat een tas klaar naast een Maxi-Cosy. Ze willen graag in het geboortehuis bevallen, vooral vanwege de onhandige draaiingen in het trappenhuis.
Nerine komt onder de douche vandaan, nu hangt het haar in natte slieren op de rug. Freddy slaat een groot badlaken om haar heen en een beetje moedeloos sloft ze naar het bed, daar is geen danspasje meer in te ontdekken. Ze ziet wat bleekjes en moppert dat ze het spugen zat is.
'Ik ben zo moe...'
Ze verwacht dat ‘het nog niet zover is’, het valt haar allemaal erg tegen. Ze zakt neer op het randje van het bed en laat zich gelaten afdrogen door haar vriend, het natte haar grijpt ze bijelkaar en ze zet het vast met een simpel elastiekje. Ik zie hoe ze straffe weeën geconcentreerd wegpuft tussen de handelingen door en kan haar na een kort onderzoek geruststellen.
‘Het is echt zover, als je wilt kunnen we naar het geboortehuis.’
De boodschap geef de benodigde energie. Er gaat een soepel zittende joggingbroek aan met een ruime sweather, die eigenlijk van Freddy schijnt te zijn, de blauwe ogen vallen me weer op, en we gaan op pad.

Heftige ontsluitingsweeën vliegen af en aan. Krap een uurtje na aankomst in het geboortehuis vraagt Nerine of ze naar het toilet mag, ze voelt zo’n drang. De kraamverzorgende en ik glimlachen erom. Wat er werkelijk aan de hand is, zien we ook aan de manier waarop haar bekken meebeweegt met de wee.
‘Persdrang, Nerien, geef er maar aan toe!’
Zwarte haartjes zijn al snel te zien. Nerine werkt keihard en haar kindje schuift met een zwierige draai naar buiten. Daar is ze, wat een plaatje, lange donkere haren staan bovenop het kruintje recht overeind, in het nekje plakken ze, nog nat van het vruchtwater, tot op de rug, grote bruine ogen, slanke vingertjes grijpen in de lucht. Ze huilt niet, ze kijkt op een hele eigenwijze en nieuwsgierige manier om zich heen.
La belleza niña, Andressa, zo te zien een perfecte combinatie van de genen van pappa en mamma.

Twee uur later beklimt Nerine de steile trap alweer, zij hoeft er nieteens bij te hijgen.
Ik zou zeggen: Iedere zwangere aan de Salsaaaaa!