Schrijf je een stukje over haar bevalling?

 
De kraamverzorgster vraagt me of ik ga bloggen over de bevalling van afgelopen zondag. De kraamvrouw waar ik gezellig aan de koffie zit, denkt dat er niets te schrijven valt over de geboorte van haar zoon. Ik leg uit dat ik juist graag schrijf over de leuke 'normale' bevallingen.

Over het algemeen zijn we snel geneigd het alleen over de moeilijkste baringen en hun vreselijkste details te hebben. Maar hoe vaak ik vlak na een geboorte niet hoor zeggen: 'Dat viel eigenlijk best wel mee…' Wat niet wegneemt dat ik diep respect heb voor alle dames die een kind dragen, koesteren en op de wereld zetten, op welke manier dan ook. Zwanger zijn en bevallen is een beste klus, en ook bij die langdurige, loodzware, heftige bevalling zal ik je naar beste kunnen bijstaan op de plek waar de benodigde extra medische steun gegeven kan worden zoals bijvoorbeeld pijnstilling.
Gelukkig leven we wat dat betreft niet meer in de middeleeuwen, met slechts een houtje om op te bijten en een flakkerend kaarsje voor het zicht. Ga er maar aanstaan, een oude wijze vrouw onder je rokken en je lallende man wachtend in de voorkamer. Blij met de huidige medische mogelijkheden die de overlevingskansen van moeder en kind bij gecompliceerde bevallingen aanzienlijk verbeterden.
Zie je verloskundige als een vuurtoren, ze zit op de rand van je bed en knikt je bemoedigend toe. ‘Kom maar, je kan het, het gaat goed, hou vol.’ Waar ik de gynaecologen dan meer als reddingsbrigade zie. Storm op zee, alle hens aan dek, hozen en roeien, ze zullen je binnenslepen, de veilige haven in. (Of je wilt of niet.) Maar heus, veel vaker is het die kalme zee, hier en daar een golfje, eb en vloed en blijk je het te kunnen, en doe je het ‘gewoon’…  


Valt er dan nog wat leuks te melden over die nacht van zaterdag de zeventiende, richting zondag de achttiende augustus, in de warme zomer van dit mooie jaar?
Op zaterdagavond vlak na het eten wat lichte krampjes en de vraag of dit nou de 'echte' weeën zijn. Ik constateer dat het werkelijk begonnen is maar dat het waarschijnlijk nachtwerk wordt. Ik beloof om elf uur terug te komen en probeer thuis alvast een uurtje 'voor' te slapen. Om kwart voor tien zeg ik tegen mijn man: 'Ik ga gewoon kijken, het lukt me toch niet om te slapen…'
Als ik het erf oprij [Ze wonen in het buitenste buitengebied] gaat mijn mobiel. Of ik wat eerder kan komen, want ze heeft erg veel pijn.
Ik zeg: 'Kijk eens uit het raam, ik parkeer net voor de deur...'
Ze heeft een hele tijd in bad gelegen en zit nu op handen en knieën op bed, handdoeken om haar heen, helemaal in de weeënroes.
Als ik inwendig onderzoek, voel ik dat het inderdaad al bijna volledig ontsloten is. Wat een opluchting, het eind is in zicht. De kraamverzorgster laten we komen, ze is er snel, weggeplukt van het concert in het dorp, waar ze vlakbij de onwetende aanstaande opa en oma stond.
We maken nog wat grapjes over de verjaardag van de baby, als hij net voor twaalven geboren zou worden, ach dan is hij zo kort jarig. De barende stoort zich niet aan ons en perst stug door en om half één wordt de zoon geboren.
Een uurtje later komen de verse opa en oma lachend binnen. Ik zit intussen al aan de beschuit met muisjes.
'U heeft een kranige dochter hoor, ze heeft het heel goed gedaan!'
Dus... een hele gewone gezellige boerenthuisbevalling. Geen spannende ontwikkelingen, niks wat de krant zou halen, niets wat voor Goede Tijden Slechte Tijden verwerkt zou kunnen worden in het scenario, of verfilmt in ‘Call the Midwife’. Nee, complicatieloos thuisbevallen is zo gewoontjes en bijna saai.

En toch is dat hetgeen waar ik zo graag over schrijf.

 
 


@poldervroedvrou