‘Ultrasound?’ Ze vraagt het aarzelend. Het enorme bord op onze gevel met een meer dan levensgrote foto van een mooie hoogzwangere buik, geflankeerd door de woorden VERLOSKUNDIGEN en ECHOGRAFIE heeft me verraden. Ja, hier worden zwangerschapsecho’s gemaakt. Ze showt me haar paspoort, ‘Anna’ is het enige woord wat ik kan ontcijferen, en een soort zwangerschapsboekje met gegevens, alles in voor mij onleesbare Russische tekens, maar dat is van latere zorg. Improviseren is niet voor niets my middle name. Van de drie woorden Russisch in mijn vocabulaire gebruik ik er alvast eentje.
‘Dobropozalovat, come in.’
Ik glimlach breed om haar op haar gemak te stellen [Ik ben goed volk] en maak er een breed uitnodigend gebaar bij. Ze bekijkt me kort van top tot teen, waarschijnlijk kom ik door de keuring want de instappers gaan uit en op haar sokken stapt ze over de drempel. Meneer blijft in de wachtkamer staan. ‘Kom,’ zeg ik ook tegen hem. Hij wuift bescheiden van nee. Okay, misschien is hij slechts de chauffeur en bombardeerde ik hem te vroeg tot aanstaande vader. Toch wil hij schijnbaar best naar binnen. Hij schuifelt precies tot aan de drempel, steekt zijn hoofd om de deur, kijkt speurend mijn spreekkamer rond en overlegt in rap Russisch wat te doen. Zij knikt hem toe, ik knik kameraadschappelijk mee, naar ik hoop om hem zijn drempelvrees te laten overwinnen. Hij tilt zijn voet op…
‘Снять обувь идиот,’ werpt ze hem toe en wijst daarbij pinnig op zijn schoenen. ‘Это будет пользовательский здесь, у них это тоже!’
Ik weet werkelijk niet waar het over gaat, en wacht rustig af. Anna wijst opnieuw.
‘Ладно Ладно, я сделаю это ...’
Zuchtend bukt hij om de veters los te maken. Opeens doorzie ik het ontstaan van het schoenuittrekritueel. Midden in de wachtkamer slingeren mijn ballerina’s-met-hakje, glimmend turkooise met een bruin randje, met de onverwachte bezoekers in één ruimte vallen ze behoorlijk op. Gister gekocht, gloednieuw, hip, maar knellend als de hel.
Alleen op de praktijk… Ik waande me onbespied, schopte de ‘wie-mooi-wil-zijn-moet-pijnlijden’-schoentjes pardoes uit en vervolgde mijn werkzaamheden op kousenvoeten.
‘Nee, laat maar aan,’ hoor ik mezelf zeggen, waarbij ik direct besef dat mijn gasten hier geen woord van begrijpen, ach, niks aan te doen. ‘Vooruitdanmaar’, zeg ik hardop, ook dit zullen ze niet snappen, maar ik vind het wel vriendelijk klinken,
En zo staren we even later gedrieën, naar het beeldscherm, vol bewondering bekijken we de capriolen van hun draaiende, dansende en schoppende kindje en beluisteren we het dapper kloppende hartje. Universeel begrijpelijk klinkt het vitale bonkebonkebonke van nieuw leven uit de speaker. Ons rest slechts een schoenloos zwijgen in alle talen.
Met dank aan Palina, [Geboren in Rusland, getogen in Zeewolde, hoogzwanger van haar derde kindje] mijn reddingsboei in deze taalbarriëre-zee. Ze was net niet thuis toen ik haar belde, dan maar gebarentaal, het is niet anders, dacht ik. Maar... Palina belde mij exact op het juiste moment terug 'He, ik had een gemiste oproep van je?' om telefonisch te tolken en alsnog de benodigde informatie over en weer te verschaffen.
Spasibo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten