Kraamverdriet

kindje op moederschoot

Suzanne verwacht de vierde.

Ik volg het op afstand, want ze verhuisde naar de Veluwe.
De uitgerekende datum gaat voorbij, een week, nog een paar daagjes erbij, we grappen via Facebook of ik een keertje langs moet komen.
Tot…
Tot we het bericht lezen over dochtertje Alessia. In een vollemaansnacht van zaterdag op zondag geboren. Alessia Maryse. Prachtige namen, maar ze is stil geboren en wordt vrijdag naar haar laatste plekje gebracht.
Wat?
De wereld staat stil.
Het nieuws is nauwelijks te bevatten.
We horen dat het een heel mooi baby’tje is. Alles er op en eraan.
Het is niet te bevatten.
Ik vraag of ik op kraambezoek mag komen en we spreken een datum af.
Het is een eindje rijden en de gehele weg probeer ik een geschikte openingszin te bedenken. Maar alles klinkt cliché.
Een stevige knuffel blijkt genoeg om mijn ontgoocheling te verwoorden over het ongelofelijke van het verlies van een puntgaaf, voldragen meisje.
De foto’s die ik bekijk, laten het zien. Een compleet gezinnetje, drie blonde koppies kijken naar het zusje, waar zo op de zwart-wit foto aan niets te zien is dat Alessia niet leeft.
Schoppen wil ik, ergens tegenaan. Schudden aan de baby, word wakker, haal adem, leef!
Het helpt allemaal niets.
Ik vraag of ik naar de begraafplaats mag. Suzanne en haar moeder brengen me. We lopen samen naar het plekje, een jonge boom groeit er om nog tot in lengte van dagen over haar heen te buigen voor schaduw en beschutting. Bloempjes van de boom lijken vlindertjes, ragfijne roze elfjes. Suzanne wil een zelfde boompje in haar tuin, ik vind het een mooi idee. We staren naar het pas gedolven stukje aarde.
Daar ligt ze.
Het is helemaal niet te bevatten.
Roze en groenwitte plantjes om haar heen. Windlichten, een olifantje. Alles met elkaar uitgezocht speciaal voor deze dochter. Onder een glazen stolpje een cadeautje, roze strikjes, in al zijn treurigheid mooi en lief. Net als Alessia, mooi en lief, maar omstandigheden, o zo treurig.
Oma vertelt over de olifanten, en hun instinct om samen te rouwen, alle vrouwtjes van een stam. Oma-olifant, oud-tantes, zussen scharen zich rond het droevige moederdier.
Met elkaar.
Zo is het hier ook, oma houdt haar dochter vast. Tante past, terwijl wij hier staan, op de andere kinderen. Het verlies samen dragen.
Maar zo verdrietig als Suzanne is, o het is hartverscheurend, het kost ons moeite om weer terug naar de auto te gaan. Bedenken wat we vanavond zullen eten, of ik moet tanken, en andere banale zaken.
Op de terugweg heb ik hoofdpijn, red het net zonder tanken, en kook iets met rijst. Mijn leven gaat weer door, maar Suzanne is nog niet uit mijn gedachten.
Net als al die andere moeders die een kindje verloren zo rond de geboorte.
Het WAAROM blijft als altijd de grootste vraag.


@poldervroedvrou