Smokey Eyes

‘Een half uur geleden zijn mijn vliezen gebroken!’ Het klonk opgetogen. Ik probeerde het enthousiasme iets te temperen door rust te adviseren, zeker met een hele nacht nog voor ons. Adrenaline gierde echter hoorbaar rond: ‘Het is begonnen!’
Zelf probeerde ik nog wat te slapen.
Toen om exact één uur doordringend gerinkel mij uit mijn REM-slaap joeg, dacht ik: ‘Adriënne!’ Maar nee, met een huilende baby als backing-vocal snapte ik binnen enkele seconden dat het ongeruste jonge ouders betrof. Borstvoeding niet voldoende op gang, kind met honger, ten einde raad.
Na zeven minuten zachtjes fluisteren [een mislukkende poging mijn man niet te wekken] besloot ik langs te gaan. Gerust stellen, misschien wat kunstvoeding brengen en het kindje met eigen ogen zien en beoordelen.
Na enkele vingerhoedjes handgekolfde moedermelk, een boertje en het doorspreken van pasgeboren-baby-gewoontes, was het stel voldoende gerustgesteld om de nacht te hervatten.
Door mijn hoofd dobberden Adriënne’s gebroken vliezen, en ik bedacht een plan van aanpak; langs haar huisje rijden; zou er licht branden, kon ik aanbellen; indien alles donker; retour bedje.

Om tien voor tweeën detecteerde ik vanaf de ventweg; alles aan de Meerkade in diepe rust. Van zolder tot keukenraam geen spoortje van licht tussen de kieren van de gordijnen. Ik waande me veilig ten aanzien van het voortzetten van mijn nachtrust.

Ik kan me niet herinneren of mijn hoofd het kussen werkelijk geraakt heeft.
De wekker showde 2:02.
Adriënne: ‘Het is nu mènus,’ zei ze. Ik zwaaide, zonder discussie [ook om slapende partner niet weer te wekken, you know], mijn benen over de rand. Blij dat ik mijn kleding niet had gewisseld voor een nachthemd.
Onderweg naar Meerkade 17, bepeinsde ik dat het wel heel snel ging daar, tussen vruchtwaterverlies, weeënstart en het ‘menens’ worden van het geheel, slechts drie uurtjes. In het achteruitkijkspiegeltje zag ik mijn nachthoofd. Tikje verfomfaaid qua haar en make-up. Maar ach, het zal de gemiddelde barende een zorg zijn hoe haar verloskundige eruitziet, zeker tijdens middernachtelijke barensnood.

Ze deed zelf open. Via het donkere gangetje schuifelden we stilletjes de huiskamer in. [haar man sliep -nog- boven] Binnen brandden de lampen volop. Ik keek Adriënne aan, boog me een klein beetje naar haar gezicht toe om het goed te zien.

‘Heb jij je opgemaakt?’
Haar wenkbrauwen vormden twee perfect-symmetrische boogjes. Mascara op de lange wimpers in de krul, bruin-beige tinten, sprankje glitter, eyeliner, beslist fraaie ‘Smokey Eyes’. Foundation, aubergine lippenstift binnen een lijntje, roze rouge, alles volgens de laatste mode. Concealer om oneffenheden te corrigeren. Ik hoopte dat ze er een YouTube-achtige ‘tutorial’, van had gemaakt. Zodat ik kon leren hoe je, tussen ontsluitingsweeën door, vlekkeloos maquilleert, ook al is het ver na middernacht, en ook al reed ik nog geen twintig minuten hiervoor langs haar verduisterde huis. Tips en trucs hoe mijn looks na het opmaken niet binnen no time zouden veranderen in die van een onuitgeslapen Pandabeer, met zwarte randen tot ver over mijn wallen."
'Mooi wel, wat een precisiewerkje zeg, tjonge,' zei ik een tikje jaloers.
‘O, zo doe ik dat altijd hoor,’ lachte ze. Ze verzekerde me dat ze nooit onopgemaakt acte de presence zou geven. ‘Zo ben ik nou eenmaal.’ Mijn vroedvrouwenintuïtie stelde de verwachtingen omtrent het ‘menens’-gehalte van de ontsluitingsweeën een tikje naar beneden bij. De ontsluiting was dan ook nul.

Toen 24 uur later zelfs de operatieassistent een compliment gaf over de onberispelijke staat van haar eyeliner, stelde ik mijn waterproofverwachtingen ook bij, plus een diepe buiging voor de kranigheid van Adriënne.
Met een wondermooie dochter op haar arm, kijkt Adriënne triomfantelijk de camera in; plaatjes die twee.
Perfecte make-up en zware bevallingen gaan dus weldegelijk samen.

 

@poldervroedvrou