‘Ik wacht beneden, oké? Doe maar net of ik er niet ben.’ zei ik. Mijn gedachten dwaalden af richting loungesize-huiskamerbank. Het was perslot slaaptijd voor normale mensen. Hans beaamde dat geeuwend, maar hij bleef, tezamen met de kattenwaakdienst, op post bij zijn vrouw.
Beneden trof ik Ed. Een uit de kluiten gewassen waterschildpad. Hij woonde in een groot rechthoekig aquarium. Half gevuld met helder water, enkele stapstenen en een felle warme lamp erboven, het leek me een comfortabel verblijf. Met zijn kopje net boven de vloedlijn, keek Ed mij indringend aan. Ik weet niet of hij werkelijk Ed heet, maar dat komt door de kinderserie ‘Poesjes’, waar de butler gespeeld wordt door een heuse landschildpad genaamd Ed, compleet met dienblad om alles aan te dragen wat de katerige oom Boudewijn nodig heeft.
Schoenen uit, kussentje opschudden, de bank lag heerlijk. Boven hoorde ik douchewater kletteren, terwijl Ed beneden aan zijn work-out begon, of wellicht een ontsnappingspoging, daar wil ik vanaf wezen. In ieder geval borstcrawlde hij met een ritmisch gebonk door zijn glazen kooi. Zo verviel ik in een onsamenhangende droom over een poppenhuis vol miauwende poesjes, omlijst door het bonkende geluid van een asymmetrisch gevulde centrifuge op topsnelheid, stromende bergbeekjes en een snurkende vroedvrouw.
Ongeveer een uur later schrok ik wakker van de stilte, de douche was uit, Ed lag onder de warmtelamp bij te komen, en ik kon aan het werk.
Acht baby’s werden er deze periode geboren, en behalve de
drie katten en butler Ed telden we ook in totaal tien honden. Bij een
gezinnetje met een hartveroverend Boomertje werd een schattig babyjongetje
geboren, ze pasten -bij wijze van spreken- eenzelfde maat rompertje. In een
andere wijk hield een lieve aanhalige Bordercollie de wacht onderaan de trap
terwijl in de slaapkamer gepuft en geperst werd. Ik struikelde bijna over hem
bij het naar boven sjouwen van mijn verlosequipement, maar hij liet zich niet
verschuiven. Voorts een prachtige cognacbruine jachthond, perfect passend bij
de overige bruintinten van het interieur, ook zij week geen millimeter van
bazinnetjes zijde.
Honden, ze weten exact wat er aan de hand is en
pasgeboren baby’s zijn in mamma’s buik al gewend aan het rumoer wat een
hondenhuishouding met zich meebrengt. Neem de familie waar vier kolossale bullen plus twee evenzogrote andersoortige rashonden
het huis bevolken. Het meisje lag in de box te dommelen, ze knipperde niet eens
met haar ogen toen de honden aansloegen. Oma vertelde me hoe, toen er richting
ziekenhuis vertrokken moest worden, de gehele roedel bijkans eerder in de auto
zat dan de puffende barende. Als laatste het verhaal van de melkveehouder. Zijn koeien hadden allen gekalfd, maar zijn aankomende stamhouder liet op zich wachten, en dat met een verhuizing in het zicht. De natuur laat zich niet sturen, wist hij. Toch, voor de maand om was, kwam alles gelukkig goed door de voorspoedige geboorte van zijn flinke boerenzoon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten