Zeven weeën en één perswee


'Niet aanbellen, klop even op het raam, anders worden de jongens misschien wakker.'
Terwijl het DINGDONG door de gang galmt herinner ik me haar verzoek.
Oepsie...
Bij haar oudste zoon was de totale duur van de bevalling twee-en-een-half uur. Erg vlot voor een eerste. Bij zoon nummer twee deed ze het in een uurtje minder, slechts anderhalf uur van de start van de weeën tot kind in de armen.
Op het spreekuur hadden we er al eens over gefilosofeerd: 'Deze keer weer een uurtje korter?'
Nou poeh, baren binnen dertig minuten, ze weet niet of dat is wat ze wil. ‘Dan zal er vast niemand in de buurt zijn om me te bij te staan.’ Die paniek giert, alleen al bij de gedachte, als een vuurbal van boven naar beneden en weer terug door haar lijf om in de keel te blijven hangen.  ‘Brrrr,’ Dat ze die week al wat harde buiken had gehad -die ze zelf niet noemenswaardig vond- vertelt Bert mij. Dat ze vast al iets ontsluiting heeft, tja, dat hoort een beetje bij een derde zwangerschap. ‘Ze durft het huis al bijna niet meer uit,’ hoor ik ook van Bert. Marieke zelf is meer een drager dan een klager.
Wachten we tot deze tikkende tijdbom vanzelf afgaat? Of kunnen we het proces wellicht een klein beetje sturen?

Wanneer ze op een vrijdagmiddag aankondigt drie harde buiken achter elkaar te hebben gevoeld -die klaarblijkelijk nu wel noemenswaardig zijn- én daar terloops aan toevoegt dat ze de slijmprop verloren is, spreken we een tijdstip af dat ons allen schikt; de jongens op bed, rust in huis en dan een keertje goed strippen -tijdens een inwendig onderzoek, als het lukt, de baarmoedermond zo prikkelen dat harde buiken hopelijk overgaan in weeën- Daarna rustig afwachten wat er gebeuren gaat. Ze maakt een opmerking over koffiezetten en verwacht me rond het achtuurjournaal. ‘Dan zullen de jongens in ieder geval liggen.’
En niet bellen, maar kloppen dus.

Marieke doet zelf open. Bert zit klaar voor het nieuws.
Als ik, op deze serene koele vrijdagavond halverwege maart, een paar centimeter soepele ontsluiting toucheer en vervolgens geheel per ongeluk de vliezen breek is de aankomende bevalling een voldongen feit.
Om klokslag acht uur zet de eerste echte ontsluitingswee direct goed door.
En hoe!
Man en vroedvrouw zitten samen op de bank. Wij kijken toe en laten ons koffie inschenken. Marieke moet rondlopen van me en wij starten met het becommentariëren van iedere doorgemaakte wee.

‘Oei!’ zegt ze terwijl ze naar haar onderbuik grijpt.
‘Ha de eerste wee is daar... Eén.’
Ze knikt, want ze herkent het weer. Ja, daar zijn ze…
De pauze benut ze om koekjes bij de koffie te zoeken.
‘Pffff.’ Hoor ik terwijl ze over het aanrecht buigt.
‘Aha. dat zal een tweede wee zijn.’
Een aangebroken pak speculaasjes gooit ze onverwacht bruusk op de salontafel.
‘Hier! Oeioeioeipfffff.’
‘Goh, nu alweer de derde…’
Moeders loopt rondjes om de keukentafel, met allengs driftig wordende stapjes.
In de weeënpauze lacht Marieke om ons enthousiasme vanaf de zijlijn. Maar vlot daarna betrekt haar gezicht wederom.
Daar komt wee nummer vier opzetten en een vijfde.

Ze lacht er niet meer bij. ‘Want,’ sist ze tussen haar opeengeklemde kaken: ‘Nu wordt het menensssspfff.’
Wij geloven haar terstond.
Het bakkie koffie laten we voor wat het is, einde koffiebreak, werk aan de winkel.
We stommelen achter elkaar aan naar boven, Marieke voorop.

‘Ssst, de jongens,’ fluistert Marieke uit gewoonte.
We sluipen op onze tenen over de overloop, om niemand onbedoeld te wekken, maar meer nog om Marieke happy te houden. Marieke strandt net voor het opkomen van de zesde wee naast bed, grijpt zich vast aan de bedrand en briest als een paard.
Brrrrrfffffffh. Brrrrrrrffffffffffh!
Bij de zevende wee voelt ze het drukken.
'Wat wil je, gaan liggen of blijf je staan?'

Ze zegt niks, schudt alleen haar hoofd, maar niet perse omdat ze niet wil gaan liggen. Volledig in zichzelf gekeerd.
Dat barensnood een zo intens heftig omslagpunt kan hebben.
Ze laat zich op haar zij op bed ploffen, draait een kwartslag en Bert en ik helpen haar in één beweging uit broek en onderbroek.
Volgende wee, persen maar...
Met één flinke pers wordt een dochter geboren van ruim acht pond. Een blik op de klok: Half negen!

Dus echt binnen een half uur.
Mijn koffie zal nog warm zijn.

Speculaasje erbij.
Heerlijk!

 
@poldervroedvrou


Geen opmerkingen: