Meestal gaan mijn stukjes over nieuw leven, geluk en voorspoed. Nu zou ik graag, in deze BlikOpZeewolde, stil staan bij deze overleden vrouwen en toelichten wat zij voor mij betekenden.
28 oktober stierf een zeer geliefde collega-verloskundige
uit Putten. Lize was degene die, tijdens een gezellige vroedvrouwenvergadering
waar bevallingsanekdotes en meegemaakte belevenissen over tafel heen-en-weer
vlogen, zei: ‘Later, als we met pensioen zijn, gaan we allemaal onze memoires schrijven.’
Waarop ik dacht; waarom later? Laat ik meteen beginnen! Al die jaren
corrigeerde zij punctueel de schrijffouten in mijn verhalen. Het was heerlijk
mijn schrijfsels te laten proeflezen door deze erudiete vroedvrouw met haar decennialange
kennis en kunde. Wij beleefden schik aan onze gezamenlijke liefhebberij van
schrijven over de verloskunde. Ook om op deze manier buitenstaanders van onze geboorte-avonturen
te laten meegenieten. Al in 2008 startte onze mailwisseling. Heel bijzonder
vond ik het, toen haar eigen dochter bij ons in Zeewolde stage kwam lopen. Hoe
trots kun je als moeder zijn, en hoe leuk dat ik ook over Ariëtte een hilarische
column mocht schrijven genaamd ‘MAND!’, waar ik in verhaalde hoe ze op
omslachtige wijze iets uitlegde wat gemakkelijk bondiger kon.
Mijn columns heeft Lize tot het laatst met veel plezier
gelezen, zeker toen ze ziek werd en niet meer werkte als verloskundige. Een uit
haar mond opgetekende epische anekdote bewerkte ik voor haar en illustreerde deze
met een op waarheid berustende originele tekening; hoe Lize, met grijze knot en
al, in klein beige autootje een baby met blote handen aanpakte omdat het ventje
plotseling met ongekende snelheid de binnenbocht door het baringskanaal nam. Onder
het licht van een Puttense lantarenpaal, bijgestaan door een ongeschoren vader.
Onbetaalbaar, in de categorie: ‘Je had erbij moeten zijn.’
Verbeterpunten, stijlfouten, komma’s, er komt genoeg bij
kijken om op een vlotte manier te schrijven. Waar een voorval zo uit de losse
hand op het papier lijkt te belanden, wordt over iedere zin, zelfs over iedere
spatie, nagedacht.
En nu over Margreet Kranenborg.
30 september is een prachtig mens heengegaan. Op haar
kleurrijke rouwkaart is het te lezen. Exact zo vormgegeven als Margreet in
gedachten had, vernam ik. Exact zoals ik van haar verwachtte, zoals ik haar
kende; de regie in eigen hand. Zij was degene die bij mijn boekpresentatie in
2011 vroeg of ik maandelijks een column in de ‘BlikOp’ wilde verzorgen. Een
column behoeft wezenlijk een hele andere techniek dan een verhaal, of een boek.
De anekdote moet staan binnen 650 woorden. Eerst kreeg ik minder ruimte, maar
ik onderhandelde met Max: ‘Man, binnen pakweg 400 woorden een zwangerschap én
bevalling én vervolgens een kind gezond en wel in zijn wiegje, dan worden het tot
vervelens toe staccato ‘MAND’-episoden. Dus kreeg ik iets meer zendtijd, en blijft
het passen en meten voor de kop-en-kont aan het verhaal, liefst inclusief lach en
traan.
Tegenwoordig pik ik een kleiner stukje uit een
gebeurtenis, een krakende ventilator of een bijna-lekke band, een ontsnapte
pony, ik word er steeds handiger in. Ooit had ik mijzelf beloofd om nimmer een
column over het schrijven van een column te schrijven, maar ik wil deze dappere
vrouwen op gepaste wijze herdenken. Memoreren hoe Lize en Margreet mij
bijstonden en ondersteunden in mijn verloskundige-schrijfcarrière.
Want onze ‘BlikOpZeewolde’-redactrice keek mijn artikelen
zorgvuldig na op typfouten, verschrijvingen en incorrectheden. Haar vertrouwen
in mij als simpele vroedvrouw, om me maandelijks de ruimte te geven de liefde
voor mijn vak uit te kunnen dragen, dank daarvoor. Ik mocht kerstspecials
schrijven, zonnige zomerverhalen en we kunnen alweer uitkijken naar de Namen-column
in de eerste editie van het nieuwe jaar. Het samenstellen van die special is
een jaarlijks terugkerend feestje voor onze verloskundigenpraktijk.
Afgelopen week, op vrijdag de dertiende, is mijn
buurjongentje geboren. Zijn komst maakte van deze datum de mooist mogelijke dag
voor de jonge ouders, om de column af te sluiten in de categorie: ‘Het leven
gaat door!’
@poldervroedvrou
Geen opmerkingen:
Een reactie posten