Ik kijk graag naar die televisieserie. Het verhaalt over
verloskundigen in het arme Londen uit de jaren 60. Het is werkelijkheidsgetrouw
en verloskundig-accuraat. Ik leef dan ook helemaal mee met de hoofdpersonages.
Zo ging een aflevering over een onverwachte stuitbevalling thuis, waarin de verloskundige/ hoofdrolspeelster
een moment naar de gang ging om zichzelf moed in te spreken. Tegen de
barende zei ze: ‘Ik ga mijn spullen bij elkaar pakken, het komt helemaal goed.’ In de
gang ademde ze een keer heel diep in en uit en sprak zichzelf zachtjes toe. Tegen
de kale muur fluisterde ze het stappenplan behorende bij de
“Onverwachte-Stuitbevalling-Thuis” en ik dacht; ja, zo heb ik ook een keer
gestaan in exact dezelfde spanning. Enkele tranen welden onvoorzien over mijn
oogranden en een tikje emotioneel constateerde ik dat de actrice haar rol
eersteklas speelde, inderdaad, zo gaan die dingen.
‘Slik.’
Ik huil ervan, ik smul ervan en ik leer ervan; in Engeland wordt bijvoorbeeld vaak in
zijligging bevallen, dit leek mij ronduit onhandig. Zelf opgeleid in de jaren
80 waar we leerden dat een vrouw ‘gewoon’ op haar rug ligt tijdens de baring;
en dat wij haar ‘verlossen’,
superhandig en overzichtelijk voor de hulpverlener; de ‘verlosser’… Intussen een ‘vroede’(wijze) vrouw geworden, ken ik geen enkel zoogdier dat zijn kleintje ruggelings ter wereld brengt. De natuur bedacht het anders. Maar hoe fiks je dat zo soepeltjes mogelijk?
Ik kijk een episode waarbij een -of course, het is een actrice, dat
weet ik wel, maar ze speelt het
buitengewoon levensecht- oude kloosterzuster de geboorte begeleid. De
barende ligt op haar zij, met de rug naar de non toe. Zij is in hemelsblauw
habijt, met losse witte hemdsmouwen tot haar oksels tegen de spetters. Ze zit
op de rand van het bed. Het bovenste been van moeders legt ze op haar schouder
en het kindje wordt geboren, ze draait het voor de buik van de moeder en laat
het been weer zakken. Ik spoel de opname enkele keren heen-en-terug. ‘Je mond
staat open!’ zegt mijn dochter. ‘Nou, zie je dat, wat een handige manier!’ Als
ik haar vraag voor mij proef te liggen, schudt ze lachend haar hoofd. ‘Nee mam,
doe lekker effe normaal.’
Dan maar in de praktijk een proefpersoon zoeken.
Bij Francien van der Bosch valt alles op zijn plek. Zij blijft de
hele tijd rondlopen, want ze kan echt niet liggen of zitten. De struise vrouw
van één meter 86, stampt flink door
tijdens de wee, wordt zelfs een beetje duizelig en ik zie de persweeën steeds
heftiger door het lijft gieren.
‘Francien... Ga alsjeblieft liggen voor je omvalt!’ Zelf wil ze er nog niet
aan. ‘Ik kan nu NIET hier op mijn RUG gaan lig-gen, GRRRR,’ puft ze in een
nette frequentie van drie op één uit.Opeens ploft ze op haar zijkant in het verhoogde bed, met de rug naar me toe. Zich vastklampend aan Evert, samen de wee opvangen, terwijl ik uitstekend zicht heb op alles wat er vanonder gebeurt.
Daar!
Zonder zogenaamd-hygiënisch gesteven hemdsmouwen, en zonder zedige
witte muts, maar in stone-washed-slimfitstretch spijkerbroek, mouwloos zwart T-shirt, latex
handschoenen-maat-zeveneneenhalf, en de babyhaartjes komen in zicht. Ik moedig
aan: ‘Geef er maar aan toe!’ en zijg neer op het randje. Dan pak ik het bovenliggende been bij de enkel en leg hem
in mijn nek. Zo is er precies genoeg ruimte om de baby geboren te laten worden.
Toen de zoon -ruim acht pond en 55(!)centimeter lang- er helemaal
uit was, verbaasde Francien zich over het feit dat alles alweer achter de rug
was.
‘Achter je rug ja,’ zei ik, ‘daar gebeurde van alles!’
En dat vond ik nou weer een goeie grap.
@poldervroedvrouw
Geen opmerkingen:
Een reactie posten