Op de verloskamers zijn Cyntia en Lucas Chopard
opgenomen. Vandaag wordt hun bevalling ingeleid. Een saaie vergadering in het
ziekenhuis heb ik achter de rug en ik besluit even gedag te gaan zeggen op de verloskamers. Er wordt al
aardig gepuft, Cyntia is net onderzocht, ‘vijf centimeter’. Ik schuif mijn tas
met vergaderaantekeningen in de hoek, hang mijn colbertje op, stroop mijn
mouwen omhoog en zeg: ‘Dan blijf ik, okay?’
Lucas kijkt mij dankbaar aan, Cyntia heeft net een wee,
ik reik haar mijn hand om in te laten knijpen.Schoonmoeder zit achter een tafeltje, zij heeft net een broodje gekregen. Lucas wil desgevraagd nog wel koffie, ze staat op om het te zetten.
Ik sla af. Koffiegeur vond ik vreselijk toen ik zelf beviel.
Een volgende wee komt opzetten, Lucas krijgt even de tijd voor zijn koffie en broodje kaas, want Cyntia grijpt mij weer vast en vol overgave werken we deze wee weg.
Ze zegt dat ze toe is aan iets tegen de pijn. Ik snap haar, in het ziekenhuis krijg je weinig kans om natuurlijke endorfines aan te maken, zeker met chemisch opgewekte weeën. Er zit amper pauze tussen en ze worden steeds langer van duur.
‘Hou vol Cyn, uitblazen uitblazen.’ Lucas en ik zuchten met haar mee. Hij met een broodje in zijn hand, ik met drie van mijn vingers klemvast in de greep van Cyntia, haar knokkels zien wit, mijn vingertoppen paars.
De ziekenhuisverloskundige onderzoekt haar opnieuw, een paar centimeter erbij, dat klinkt goed.
‘Hou vol Cyn, puffen puffen puffen is het enige wat je kan doen.’
De koffie is op, het broodje binnen, Lucas voegt zich
weer bij ons exclusieve ‘Three members only’-pufclubje. De aanstaande oma
probeert nog een rondje koffie te slijten. Lucas slaat niet af.
‘Ja, ik leef op koffie, mijn moeder weet dat.’We slepen Cyntia erdoor, wee na wee na wee. Als ze op de linkerzij ligt, masseer ik haar rug en laat Lucas zich in zijn handen knijpen. Als ze weer de andere kant op woelt, herhaal ik mijn peptalk als een mantra. ‘Puffen, Cyntia, pffff pfffff pffff.’ Ik doe met haar mee. ‘Deze wee zakt zo weer af, en dan heb je heerlijk weer even pauze, pffffff pfffff pfffff.’ Ze kronkelt om met haar rug naar mij, niet omdat ze mijn aanmoedigingen zat is, maar ik schijn een betere rugmassage te geven. Ik zoek de kuiltjes onder aan haar rug en exact op het ritme van ons gepuf, duw daar tegen met mijn duimen. In een bakje hebben we ijswater en daarin wisselen we na iedere wee washandjes. Klets, op het voorhoofd. ‘Lekker,’ verzucht ze keer op keer. Klets. ’Lekker.’ Haar kussen is nat, de haren plakken om het hoofd. Bij een volgende washandjes-wissel spons ik meteen slierterige haren uit het gezicht en neem nek, schouders en decolleté mee. ‘Lekker.’
De gynaecoloog komt kijken waarom het zolang duurt. Er
wordt zorgelijk gekeken. Er wordt keizersnee
gefluisterd. Lunch hadden we al overgeslagen, avondeten komt in zicht. De
blikken en fluisterconversatie bereiken Cyntia niet, zij puft zonder enig besef
van tijd moedig door.
Het begint te drukken. ‘Pers maar.’
Oma zit direct met het fototoestel in de aanslag. Het duurt langer dan gedacht, Cyntia kan de goede ‘push’ niet vinden. Het toestel gaat enkele keren automatisch op stand-by.
En dan, opeens, komt een eivormige bolletje naar buiten. Lucas ziet het en zijn enthousiasme kent geen grenzen. Hij juicht en springt op en neer: ‘Jaaaaaa, daar komt ie!’ alsof onze beroemdste Formule 1-coureur na 67 rondes achteraan rijden, een inhaalrace is begonnen en we hem in de laatste bocht op kop zien komen.
‘En nu ga ik het aanpakken!’ roept Lucas. Ik herinner me de regel uit hun geboorteplan. De gynaecologe glimlacht en knikt, zoveel geestdrift, ze kan niet anders dan hem de ruimte geven.
‘Cyntiaaaaaa! Onze zooooooon!’
Een nieuwe ‘Three members only’-club is gevormd.
Grenzeloos geluk, mijn beloning.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten